Een man die huis en haard verlaat en met de noorderzon vertrekt. Een vrouw die met de kinderen verhuist naar de andere kant van het land, zonder het haar partner te vertellen. Veel is al voorbij gekomen in de familierechtpraktijk van Anoeska van Ginderen en Renee Heerkens. Waarom kozen zij voor dit beroep en hoe gaan zij om met alle emoties?
Toch geen notaris en promovenda
Het had weinig gescheeld of Anoeska was na haar studie als notaris aan de slag gegaan. Haar baan als student-secretaresse bij een advocatenkantoor in de Randstad deed haar van gedachten veranderen. “Ik zag dat de advocaten heel dynamisch bezig waren. Iedere zaak kende zijn persoonlijke verhaal en er was veel maatwerk. Het sprak me erg aan”, vertelt Anoeska. Bij Renee daarentegen is het altijd duidelijk geweest. “Ik weet niet beter dan dat ik advocaat wilde worden. Het hangt denk ik samen met mijn groot gevoel voor rechtvaardigheid. Ik zoek graag naar een werkbare en toekomstgerichte oplossing.” Na haar studie heeft Renee twee jaar gewerkt als docent en onderzoeker aan de Tilburg University. Tot een proefschrift is het niet gekomen. “Ik wilde eerst als advocaat praktijkervaring binnen het familierecht opdoen. Wie weet pak ik het in de toekomst weer op”, aldus Renee.
Familierecht is veel meer dan emoties
“Veel mensen denken dat je binnen het familierecht vooral met emoties te maken hebt. Natuurlijk is dit een belangrijk onderdeel, maar de zakelijke kant is net zo belangrijk. Maakt een bedrijf onderdeel uit van een echtscheiding, dan heb je als advocaat behoorlijk wat financiële en fiscale kennis nodig. De verdeling van de onderneming en pensioenrechten, maar ook de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden en de alimentatie; daar is veel rekenwerk voor nodig”, aldus Anoeska. De combinatie van het emotionele en het zakelijke, samen met het feit dat het over menselijke relaties gaat, spreekt beide dames erg aan.
Omgaan met heftige zaken
“Net voordat het echtscheidingsconvenant wordt getekend, trekt de cliënt zich terug. Ik heb het in de praktijk al enkele keren meegemaakt”, vertelt Renee. “Als blijkt dat partijen zich toch met elkaar willen verzoenen, is dat alleen maar fijn. Maar de geloofsovertuiging is ook een keer reden geweest voor een cliënt om zich terug te trekken, terwijl de partner van mijn cliënt de scheiding doorzette. Het kwam toen alsnog tot een juridische procedure, terwijl partijen hele goede afspraken op papier hadden staan. Zoiets vind ik dan spijtig, gelukkig is dit slechts uitzondering en wordt het merendeel van de zaken goed afgerond.”
Anoeska zit al tien jaar in het vak en heeft zo’n beetje alles wel gezien en meegemaakt. “Ik sta zelden nog raar op te kijken, wat niet wegneemt dat de situatie van een cliënt heel pijnlijk kan zijn. Het zou ook niet goed zijn om al het leed mee naar huis te nemen. Mijn beeld van een relatie is overigens wel veranderd. Ik ben ervan overtuigd dat het bij het leven hoort, dat een relatie risico’s met zich meebrengt.”
Opgelucht de deur uit
“Waar het om gaat, is dat de cliënt na afloop met opgeheven hoofd de deur uitloopt en weer kansen en mogelijkheden ziet voor de toekomst”, vertelt Renee. “Gelukkig is dit vaak het geval, maar dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is.” Anoeska vertelt dat iemand soms hele specifieke wensen kan hebben. “Een cliënt wil bijvoorbeeld met de kinderen in een dorp 200 km verderop gaan wonen. De wet staat dit niet toe en de partner stemt hier doorgaans niet mee in. Als de cliënt er toch op staat, zijn het vaak moeizame gesprekken. Een gulden middenweg is er immers niet, je kunt moeilijk in een dorp halverwege gaan wonen. Mediation, wat ik ook regelmatig doe, kan dan een oplossing zijn.”
Vergeet de kinderen niet
Bij de regelingen die worden uitgesproken bij echtscheidingsprocedures, moeten de belangen van kinderen ook in het oog worden gehouden. Mensen moeten toch als ouder verder, al verliezen zij dit tijdens een echtscheidingsprocedure soms wat uit het oog. “We mogen als advocaat weliswaar geen contact opnemen of onderhouden met de kinderen, het belang van de kinderen is wel iets waar wij veel aandacht aan besteden”, vertelt Anoeska. “Als mediator mag ik overigens wel praten met de betrokken kinderen, al ben ik hier terughoudend in. Ik heb liever dat de ouders zelf het gesprek aangaan.” Renee vertelt nog dat zij door haar werk als secretaris van de externe klachtencommissie van
Stichting Kompaan en De Bocht ook veel krijgt te zien van wat er niet goed kan gaan bij echtscheidingen. “De stichting biedt onder andere hulp bij omgangsbegeleiding met kinderen. De kennis die ik opdoe bij het behandelen van de klachten kan ik weer inzetten bij mijn werk als familierechtadvocaat.”
