Spoedeisende Hulp: ik ga vreselijk op m’n bek

Ik was zaterdagmorgen goedgemutst, tot ik een lang artikel over de verschillende kosten voor spoedeisende hulp in het ziekenhuis in de Volkskrant las. Mijn ergernis nam met de minuut toe. Eenvoudige behandelingen die duur zijn, intensieve behandelingen voor een prikkie, ze zijn gek geworden in de gezondheidszorg. De dag is nog niet voorbij of ik moet zelf besluiten of ik met mijn open wond naar het ziekenhuis zal gaan.

Onbegrijpelijk systeem van afrekenen

Behandelingen op de Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis zijn niet gratis. Er zijn twee bedragen voor wie er zich laat behandelen: €150 en €450. Nu zou je denken dat een eenvoudige behandeling €150 kost en een ingewikkelde €450. Maar dat is dus niet zo, lees ik in de Volkskrant. Het indrukwekkendst is het voorbeeld van een hardloper die in een spijker trapte, een pleister en een tetanusinjectie kreeg. Tarief: €450. Een druggebruiker die in coma ligt wordt behandeld door twee verpleegkundigen en twee artsen en nog uren begeleid door een andere verpleegkundige. Tarief: €150

Solidariteitsprincipe

Het heeft allemaal te maken met een niet uit te leggen vorm van solidariteit, waarbij goedkopere behandelingen uiteindelijk in evenwicht moeten zijn met duurdere behandelingen. De druggebruiker wordt niet echt behandeld, zo begrijp ik uit het artikel, maar meer begeleid, en is dan ook goedkoop uit. De hardloper daarentegen wordt in een paar minuten geprikt en geplakt door de behandelaars en betaalt via de afrekening voor zijn behandeling ook mee aan de kosten van de begeleiding van de druggebruiker. Zoiets. Leg dat de hardloper maar eens uit, die voor een pleistertje en een prikje € 450 moet dokken (waarvan €350 eigen risico, de rest vergoedt de verzekeraar). Om het nog wat ingewikkelder te maken: als de hardloper een middagje had gewacht en de volgende dag naar zijn huisarts was gegaan dan waren al zijn kosten vergoed door zijn verzekeraar. Huisartskosten kennen geen eigen risico.

Agressieve patiënten

Receptionisten, artsen en ziekenhuisadministraties worden er gek van. Dagelijks wordt ziekenhuispersoneel geconfronteerd met steeds agressieve patiënten die behandelbedragen krijgen voorgelegd die niet kunnen worden verklaard of uitgelegd. Ziekenhuispersoneel snapt het zelf ook nauwelijks wanneer welk bedrag in rekening moet worden gebracht: € 150 of € 450. Ziekenhuizen huren dan ook dure medisch adviesbureaus in om ze te informeren hoe ze hun behandelingen zo optimaal mogelijk in rekening kunnen brengen, met als doel een zo hoog mogelijk tarief te berekenen (‘upcoading’) voor spoedeisende behandeling. Hoe eenvoudiger de behandeling en hoe hoger het tarief des te gunstiger het is voor het ziekenhuis, dat zal u duidelijk zijn.

Met mijn vleeswond naar de Spoedeisende Hulp?

Het Volkskrantartikel nog in gedachten fiets ik dus geërgerd over de gladde keitjes van Breda. Zijn ze helemaal gek geworden daar in de gezondheidszorg? Om wie draait het nog, om de patiënt, om de kosten of winsten? En dan val ik met een vreselijke schuiver over de Bredase keitjes. Vriendelijke mensen stromen toe, helpen me overeind en ik overzie de schade: een kapotte panty, een wollen jas vol bloed. Mijn knie ligt helemaal open, een snee van bijna 5 centimeter dwars over mijn knieschijf en ik bloed als een rund. Geen moment denk ik erover om bij de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis langs te gaan. Mijn man is het niet met me eens. Als hij de wond ziet, een pleister aanlegt en de mogelijke gevolgen van een bloedvergiftiging of een ontsteking van de knie met mij bespreekt, dan denk ik nu ook dat een eigen bijdrage van € 350 misschien geen slechte investering geweest zou zijn. Morgen toch maar eens bij de huisarts lang? Gratis! Deze blog is enkele dagen geleden ook verschenen op de website letselzaken.com.