Vanaf 12 jaar mag mijn kind kiezen!
17 dec 2021 Familierecht Anoeska van Ginderen
N.b. Dit artikel is meer dan een jaar geleden voor het laatst gewijzigd. De informatie kan verouderd zijn.
Deze uitspraak hoor ik vaak helaas. Daarmee is dit wat mij betreft het meest hardnekkige misverstand in de familierechtpraktijk. Want het is onjuist dat kinderen vanaf 12 jaar zelf mogen kiezen. Of het nu gaat om bij wie kinderen wonen of hoe vaak ze naar de andere ouder gaan, kinderen mogen dit vanaf hun 12e verjaardag niet zelf beslissen. Bovendien wordt vaak niet goed beseft dat het schadelijk is om kinderen te laten kiezen. Tijd dus om dit misverstand voorgoed uit de wereld te helpen.
Hoe zit het dan wel en wanneer mag een kind zelf beslissen?
Kinderen worden op hun 18e verjaardag meerderjarig. Pas vanaf dat moment mogen ze alle beslissingen zelf nemen en zijn ze vrij om te gaan en staan waar ze willen. Dat betekent dat ze dan ook zelf mogen kiezen bij welke ouder ze willen wonen (of ergens anders) en hoe vaak ze hun ouders bezoeken.
Tot 18 jaar zijn kinderen minderjarig. Beslissingen die betrekking hebben op de minderjarige, kunnen enkel worden genomen door degene die het gezag over het kind uitoefent. De term gezag omvat het ouderlijk gezag en voogdij. Gezag wordt door maximaal 2 personen uitgeoefend.
Wie beslist er wanneer de ouders een geschil hebben over het gezag?
In de meest voorkomende gevallen zijn de beide (juridische) ouders belast met het gezag over een kind. Zij nemen dus de beslissingen over het minderjarige kind dat onder hun gezag staan. Zo bepalen zij waar het kind hoofdverblijf heeft, welke school het kind bezoekt, welke medische behandelingen het kind wel/niet ondergaat et cetera. Het komt natuurlijk regelmatig voor dat er tussen de ouders een geschil is over de uitoefening van het gezag, bijvoorbeeld omdat zij na scheiding allebei willen dat het kind bij hem/haar hoofdverblijf heeft. In dat geval kan de rechter een beslissing over het kind nemen.
Misverstand: kinderen mogen vanaf 12 jaar zelf beslissen
Kortom: kinderen mogen vanaf hun 18e kiezen, tot die tijd bepalen de gezaghebbende(n) of de rechter. Waar komt het misverstand dan vandaan? Ik vermoed dat dit te maken heeft met het feit dat kinderen vanaf 12 jaar door een rechter in de gelegenheid worden gesteld om hun mening kenbaar te maken, in rechtszaken die hen betreffen. Dit heet het kinderverhoor.
De rechter houdt vervolgens uiteraard rekening met de mening of wensen van het kind, maar dit betekent niet dat de rechter die mening ook steeds blindelings volgt en het kind dus via het kinderverhoor zelf mag bepalen. De rechter maakt een afweging van alle belangen en neemt vervolgens een eigen beslissing, die kan afwijken van de wens van het kind. En soms is dat maar goed ook. Zo was er eens een twaalfjarige die aangaf liever bij de andere ouder te willen wonen, omdat het kind daar meer tijd met de PlayStation mocht doorbrengen en wat minder tijd aan huiswerk hoefde te besteden. U kunt zich wel voorstellen dat de rechter daar niet in meeging. In de praktijk blijkt wel dat een rechter de mening van het kind sneller volgt naarmate het kind volwassener is en zijn leeftijd dichter de 18 jaar nadert.
"Vanaf 12 jaar worden kinderen in de gelegenheid gesteld om hun mening kenbaar te maken. Dit heet het kinderverhoor."
Kinderen laten kiezen bij welke ouder ze willen wonen is schadelijk
Los van het feit dat kinderen vanaf 12 jaar niet mogen kiezen, is het erg schadelijk voor kinderen om de keuze bij hen weg te leggen. Want meestal wordt bedoeld dat kinderen vanaf 12 jaar mogen kiezen bij welke ouder ze gaan wonen en of ze nog wel of niet naar de andere ouder gaan.
Een dergelijke keuze betekent voor de kinderen dat ze moeten kiezen tussen de beide ouders en dat is voor kinderen een onmogelijke keuze. Een kind is immers ontstaan uit de beide ouders en ontleent daarmee zijn/haar identiteit aan beide ouders. Een kind bestaat dus uit beide ouders. Een keuze tussen die ouders gaat gepaard met het negeren van de ouder voor wie niet wordt gekozen. Het maken van een keuze betekent dus ook dat het kind een deel van zichzelf moet verloochenen. Daarmee voelt het voor een kind alsof het verscheurd wordt. Het is niet voor niets dat in de ‘open brief aan alle gescheiden ouders’ wordt gevraagd aan ouders om kinderen geen kant te laten kiezen.
Prettig voor kinderen tijdens een echtscheiding
Kinderen vinden het in de regel wel prettig dat ouders hen betrekken bij zaken die hen aangaan, zonder dat ze moeten kiezen tussen hun ouders. Vraag dus niet: bij wie wil je wonen? Maar er is niets mis mee om samen als ouders aan je kind te vragen wat hij/zij fijn zou vinden, mits maar duidelijk is dat de ouders uiteindelijk de beslissing nemen.
AK Advocaten in Etten-Leur helpt je verder met familierecht
Heb je nog vragen over familierecht? Of heb je hulp nodig bij een echtscheiding? Neem dan contact met mij op, of vraag naar mijn collega’s van familierecht. AK Advocaten in Etten-Leur staat voor je klaar!
Mijn zoon was 4 toen de scheiding werd aangevraagd. De advocaat vond het zelf een bijzondere situatie omdat onze zoon zelf aangaf bij vader te willen wonen. Dat werd door de rechter gecomplimenteerd net als de regeling van de scheiding. We hadden geen co-ouderschap maar een regeling dat mijn zoon bij vader zal wonen en moeder zo vaak mag opzoeken als hij wilt.
Onze zoon heeft dit als prettig ervaren, nog steeds. Als er sprake ik van onstabiele situaties dan kan een (non jeugdzorg aanhanger) mediator ingeschakeld worden. Maar een kind mag nog steeds kiezen, dat is een plicht waar niemand mee moet spelen, zelfs niet een rechter.
Geachte mevrouw Khelawan,
Bedankt voor uw reactie! Het is hartverwarmend om te lezen dat er ook scheidende ouders zijn die het lukt om volledig en alleen naar de belangen van het kind te kijken en te handelen. In dat geval is het uiteraard toe te juichen om de wensen van het kind te volgen.
Helaas leert de praktijk dat er ook veel ouders zijn die het tijdens en na de echtscheiding niet lukt om alleen de belangen van de kinderen in het oog te houden en die dan veel discussie hebben over wat wenselijk is voor de kinderen. Indien de kinderen dan mogen kiezen, worden zij middenin de discussie en strijd van de ouders geplaatst, waarbij in het ergste geval één of beide ouders de kinderen proberen te beïnvloeden in de keuze. Een keuze maken betekent bovendien vaak voor de kinderen dat zij het gevoel hebben een van de ouders af te vallen, terwijl ze juist van beide ouders willen houden en loyaal aan beide ouders willen zijn. Het mogen kiezen wordt dan door kinderen zeker niet meer ervaren als een positief recht, maar als een zware last. In die gevallen mogen we naar mijn mening kinderen daar niet mee belasten.
Bovenstaande neemt niet weg dat de mening van kinderen voor hun ouders steeds wel heel belangrijk zou moeten zijn. Maar het is vooral belangrijk dat de ouders het kind dan op een neutrale en liefdevolle manier in staat stellen om zelf een mening te vormen.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Mijn kind is bijna 12. Hij wacht op de dag ( hoeveel maanden en dagen..) wanneer hij is 12 en kan een brief naar rechter sturen. Hij wilt iets veranderen in de situatie waar hij moet naar vader te gaan. Alle mijne argumenten aannemen de rechters als “loyaliteit conflict”. En van mijn advocaat begrijp ik dat mijn kind kan niks te doen ook als hij 12 is. Omdat de procedure met omgangsregeling was al afgelopen toen kind minder dan 12 jaar was. En nu niemand gaat mijn kind horen en iets veranderen. Mijn kind wilt helemaal niet 3 weken op zomer vakantie met vader te blijven, hij vindt het echt te lang en niet lekker. Kind nog steeds moet een spel doen en denken wat hij kan zeggen of betere niet om laat papa niet bos te maken omdat vader kan dan raar doen ( niet praten, of bos te kijken en praten.. dan kind voelt alleen in grote huis en hij is bang). Mijn vraag is of kan het kind nog steeds zelf brief schrijven als hij 12 is en met rechter praten? Of hij heeft geen kans om iets te veranderen? Dank u.
Geachte heer /mevr,
Onze kleindochter is jl juni 2015 ,dertien jaar geworden . Wij dachten dat ze vanaf twaalfde jaar mochten kiezen . Dat blijkt dus niet en dat ze achtienjaar zijn moet. Ze heeft steeds moeilijk met haar stiefmoeder,,en ze wil er niet meer heen.
Hoe lossen we dit op ..Haar vader heeft volgens kleindochter niets te zeggen.Stiefmoeder bepaald wat er gebeuren moet met kleindochter. Stiefmoeder bemoeit zich overal mee. Ze wil preken en haar regels vertellen wat ze moet doen en wat ze mag zeggen .
Kleindochter zier er tegenop dat ze er heen moet .
Komt door de stiefmoeder.
In afwachting op uw advies
Gr Oma Marianne
Geachte mevrouw Marianne,
Bedankt voor uw vraag. Mijn excuses dat ik deze laat beantwoord.
De eerste optie voor uw kleindochter is dat zij zelf met haar vader bespreekt waarom zij niet graag daar is. Uit uw verhaal begrijp ik echter dat dit wel geprobeerd is, maar dat dit niet heeft geholpen.
Een andere optie voor uw kleindochter is dan dat zij een brief aan de rechtbank stuurt, waarin zij aangeeft wat zij graag zou willen. De rechtbank zal dan een gesprek met uw kleindochter hebben en eventueel ook met haar beide ouders. Indien die gesprekken niet tot een oplossing leiden, dan kan de rechter een bijzondere curator benoemen voor uw kleindochter. Uw kleindochter krijgt dan in feite een eigen “advocaat”, die haar belangen behartigt. Ook die bijzondere curator zal gesprekken met de ouders voeren. Indien dat nogmaals niet tot een oplossing leidt, dan kan de bijzondere curator namens uw kleindochter een procedure tot wijziging van de contactregeling verzoeken bij de rechtbank, waarna de rechter een beslissing neemt.
Overigens wordt vaak wel vergeten dat deze weg voor kinderen lang duurt en meestal niet als prettig wordt ervaren door kinderen.
De laatste optie is dat de moeder van uw kleindochter een procedure start tot wijziging van de contactregeling. De moeder zal daarvoor zelf een advocaat in moeten schakelen. In die procedure wordt uw kleindochter wel door de rechter gehoord. De mening van uw kleindochter is dan wel belangrijk voor de rechter, maar hoeft niet doorslaggevend te zijn. Hoe volwassener uw kleindochter is, hoe zwaarder haar mening meetelt.
Ik hoop uw vraag hiermee voldoende te hebben beantwoord.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Fijn dat u vragen van mensen beantwoord.
Helaas heeft u (zo vermoed ik) een vraag over het hoofd gezien.
Namelijk de vraag van mama. Deze vraagvis gesteld voor de vraag van bezorgde oma over haar kleindochter.
Geachte Ghizlaine,
Bedankt voor uw opmerkzaamheid. De vraag was al wel beantwoord, maar ik zie nu dat kennelijk het antwoord niet goed was geplaatst. Het antwoord heb ik alsnog geplaatst, zoals u inmiddels kunt zien.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Geachte mevrouw van Ginderen,
Ikzelf woon in het buitenland en heb ik dankzij de moeder van mijn dochters geen contact met hun gehad de laatste 6 jaar. Nu heeft onlangs de broer van mijn exvrouw contact met mij opgenomen dat vooral mijn oudste dochter niet goed word behandeld door haar moeder en nieuwe echtgenoot. Met als gevolg dat ze was weg gelopen en ook bij hun een tijdje in huis heeft gewoond en daarna via jeugdzorg bij een pleeg gezin heeft gewoond. Ze was daar zeer tevreden maar omdat ze geen aangifte durfde te doen tegen haar moeder was ze gedwongen om weer terug naar huis te gaan. Vevolgens stonden ze een aantal maanden onder toezicht van Entrea( dit alles speelde net voor de grote vakantie) en is er bij haar een lichte depressie vast gesteld. Ondertussen mag ze geen contact meer hebben met haar oom en dochter en is ook te bang om met mij contact op te nemen want ze is bang dat haar moeder haar van school afhaalt en in een gesticht stopt. Ik heb dit alles ook aan veilig thuis verteld en ze hebben dit door gegeven aan Entrea maar voor de rest kunnen ze er niet vertrouwelijk op in gaan.
Mijn dochter heeft laatst eindelijk de kans gezien om stiekum weer met haar oom en tante te kunnen praten en verteld dat er thuis nog steeds niks verandert is en dat ze niet kan wachten totdat ze 18 is en uit huis kan.
Mijn dochter word in december 16 jaar is het mogenlijk voor haar om op die leeftijd zelf te bepalen waar ze wil wonen bijvoorbeeld bij haar oom en tante of zal ze zonder aangifte tegen haar moeder weer terug moeten? Ze is bang om aangifte te doen betrft haar school en stage plek in het buitenland komende zomer want ze is bang dat ze dat dan gaan annuleren.
Mijn dochter wil graag weten wat haar rechten zijn zonder dat allerlei instanties er bij betrokken raken?
Met vriendelijk groet Patrick
Beste Anoeska,
Om de situatie vanuit mijn visie duidelijk te maken heb ik onderstaand uiteengezet hoe de problemen zijn ontstaan en wat er nu aan de hand is.
Mijn zoon is nu 10 jaar en heeft met 7 jaar aangegeven graag bij mij (vader) te willen wonen. Dit vond ik toen vreemd vanwege de wijze waarop hij dit melde en ben ik uit gaan zoeken wat zijn motivatie was.
moeder en ik hebben heel kort samengewoond. In het begin van de relatie is zij zwanger geraakt (na ongeveer 3 maanden) en wij hebben een zoon gekregen. Wij hebben geprobeerd samen te wonen en onze zoon gezamenlijk op te voeden maar dit werkte niet. Toen mijn zoon 1 jaar werd gingen wij uit elkaar. Dit was een wederzijds besluit en wij hebben het gezamenlijk gezag.
Vanaf zijn geboorte tot heden heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen en altijd goed voor hem gezorgd. O.a. stond ik altijd voor mijn kind klaar, heb om en om de weekenden met hem besteed en heb vakanties met hem doorgebracht en heb ik tot op de dag van vandaag alimentatie betaald.
Ongeveer vier jaar geleden heeft zijn moeder besloten Jehova getuige te worden. De invloed van dit geloof is steeds sterker geworden en beïnvloedt steeds meer en op negatieve wijze mijn zoon omdat hij wordt gedwongen hierin mee te gaan.
Zo mocht hij opeens zijn verjaardag niet meer vieren. Toen hij 7 jaar werd heb ik een taart voor hem gekocht en naar zijn huis gebracht. Zijn moeder vond dit niets en heeft deze voor zijn ogen in de prullenbak gegooid. Hij mag ook in de klas niets aannemen als iemand trakteert. Dit gaat zo ver dat hij ook niet naar verjaardagen van familie en vrienden mag gaan.
Verder mag mijn zoon onder andere niet mee doen met schoolse en buitenschoolse activiteiten welke in Nederland als gewoon en belangrijk worden gevonden zoals Pasen, Kerstdiner en Sinterklaas.
Hoewel ik met al deze punten moeite heb omdat het als je jong bent belangrijk is mee te doen met speciale activiteiten raakt mij het meest dat hij verjaardagen niet mag vieren. Volgens mij is het voor mijn zoon (en ieder kind) een enorm trauma als hij ziet dat familie en vriendjes op school en in de buurt wel hun verjaardag mogen vieren.
Ik ben bang dat dit een trauma is waar hij de rest van zijn leven last van heeft. Verjaardagen vieren, cadeautjes krijgen van ouders en anderen en trakteren op school is prima en normaal en hoort er voor kinderen gewoon bij.
Voorheen was het meedoen van deze activiteiten voor hem ook normaal. Hij is Katholiek opgevoed en gedoopt en is gewend mee te doen. Vanaf 4 jaar geleden is dit dus niet meer mogelijk.
Hij gedraagt zich heel verschillend als hij bij mij (of bij andere personen is) dan wanner hij bij zijn moeder is.
Ik wil mijn zoon alle liefde en zorg geven die hij nodig heeft en wil er alles voor doen om te zorgen dat hij een onbezorgde jeugd heeft en uitgroeit tot een stabiele volwassene.
Hij wordt nu op school als buitenbeentje gezien en heeft weinig vrienden. Ook heeft hij diverse gedragsproblemen welke volgens mij worden veroorzaakt doordat hij aandacht zoekt.
In groep vijf heeft dit o.a. zoveel impact gehad dat hij van school wilde veranderen omdat hij zich zo buitengesloten voelde en zijn school niet meer leuk vindt.
Het feit dat vanuit huis uit (vanuit de visie van Jehova) allerlei zaken verboden voor hem zijn die voor zijn klasgenoten de normaalste zaak van de wereld zijn leiden bij hem tot verwarring. Ik heb geprobeerd hierover met haar te praten maar zij zegt dat zij bepaalt wat hij moet doen als hij bij haar is.
Mijn zoon luistert naar zijn moeder maar begrijpt de beperkingen niet en wil graag meedoen met dagelijkse onschuldige activiteiten.
Hij wil graag dingen tegen zijn moeder zeggen maar is bang om haar boos te maken en houdt daarom deze dingen voor zichzelf. Hij vroeg een keer naar een verjaardag te gaan en toen werd zij heel boos. Hij wil o.a. Nieuwjaar vieren en (kinder)vuurwerk afsteken Maar ook dat mag niet. Hij heeft mij vaker gezegd dat hij niets durft te vragen omdat ze dan heel boos wordt.
Ook worden veel persoonlijke problemen met betrekking tot onze relatie destijds verteld tegen mijn zoon waardoor hij problemen hoort waar hij om zijn leeftijd niet mee zou moeten worden belast.
Naar mijn gevoel zijn een aantal zaken, zoals het bekeren tot Jehova en het communiceren van onze oude problemen, het gevolg van het niet goed verwerken van de beëindiging van de relatie.
Omdat ik het beste wil voor mijn zoon en mij veel zorgen maak over de huidige situatie en de problemen welke ik van hem hoor ben ik op zoek naar advies.
Welke stappen kan ik nemen om de situatie van mijn zoon te verbeteren? Kan ik (via de rechter) het hoofdverblijf laten wijzigen zodat hij bij mij verblijft? Zolang zijn moeder Jehova getuige is ben ik bang dat zijn situatie hetzelfde blijft.
Met vriendelijke groet,
Andres
Beste Andres,
Bedankt voor uw vraag en uitvoerige toelichting. De eerste optie zou steeds moeten zijn dat u probeert om de situatie te bespreken met uw ex-partner, eventueel via mediation. Echter, het is goed mogelijk dat vanwege de geloofsovertuiging uw ex-partner niet bereid is om bepaalde beslissingen aan te passen, indien die zaken daardoor niet meer overeenstemmen met het geloof.
Andere optie is inderdaad dat u bij de rechtbank een procedure tot wijziging van het hoofdverblijf start. Echter, uw zoon woont al zo lang bij uw ex-partner. De kans is dan groot dat de rechtbank de hoofdverblijfplaats niet zal wijzigen. Dit doet de rechtbank eigenlijk alleen als er serieuze zorgen zijn over het welzijn van uw zoon, als hij bij zijn moeder blijft wonen. Het is dan ook belangrijk dat uw zorgen ondersteund worden door professionele en betrokken instanties, bijvoorbeeld door de school. Eventueel kunt u in dezelfde procedure ook vragen om uw zoon onder toezicht te stellen, voor het geval uw verzoek tot wijziging van het hoofdverblijf wordt afgewezen. Dit wijzigt de situatie niet, maar er is wel een instantie betrokken die dan het nodige toezicht houdt op het welzijn van uw zoon. Ook dan is het echter belangrijk dat een betrokken professionele instantie uw zorgen ondersteunt.
Tot slot is het nog een optie dat uw zoon zelf een brief schrijft aan de rechtbank (zie daarvoor de reactie van mijn collega Renee Heerkens van 30 november 2015). Uw zoon moet dit dan wel echt zelf graag willen en niet gestimuleerd/gedwongen worden door een van de ouders.
Ik hoop dat ik hiermee uw vraag voldoende heb beantwoord en wens u veel succes toe met deze moeilijke situatie.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste mevrouw Van Ginderen,
Sinds 2012 zijn de vader van mijn twee kinderen (nu 11 en 8 jaar) uit elkaar. Ondanks het feit dat er een wederzijds ondertekend ouderschapsplan ligt (we waren ongehuwd), is mijn ex vastbesloten om geen kinderalimentatie meer te betalen. Hij vindt het wel zo eerlijk om de kosten zo te verdelen dat ieder de kosten voor het inwonende kind op zich neemt, meer niet (ivm het belastingvoordeel voor hem, incl. kinderbijslag en kindgebondenbudget heb ik destijds ingestemd met het inschrijven van onze jongste bij hem en de oudste bij mij). Hij heeft nu sinds november 2015 al geen kinderalimentatie meer betaald. Ik ben het niet eens met zijn voorstel en ben met hem in gesprek gegaan hierover. Tijdens dit gesprek heb ik voorgesteld om een nieuwe draagkrachtberekening te maken. Al mijn gegevens heb ik hiervoor al aan hem verstrekt, maar van zijn kant krijg ik hiervoor niet de benodigde gegevens. Ondertussen doet hij gewoon niks en betaalt ook niet meer. Hiernaast geven de kinderen ZEER regelmatig aan NIET naar papa te willen. Ik weet dat het op zich goed hebben; ze komen niets tekort, maar ze hebben duidelijk hun voorkeur voor de opvoedstijl van mama. Naast heel veel liefde duidelijke spelregels en structuur, maar ook ruimte voor grappen en leuke dingen. Mijn kinderen en ik zijn ook in de veronderstelling dat ze mogen kiezen als ze 12 jaar zijn, ik lees nu dat dit niet zo is. Was er al een klein beetje hoop bij de kinderen, dan is die bij deze vervlogen.
Beste mevrouw Van Ginderen,
Nog een toevoeging op mijn eerdere post, de kinderen zijn per 14 dagen 8 dagen bij mij en 6 dagen bij hun vader.
Groeten,
Karin
Beste Karin,
U geeft aan dat de kinderalimentatie wel is vastgelegd in een ondertekend ouderschapsplan. Is die alimentatie ook opgenomen in een beschikking van de rechtbank, bijvoorbeeld doordat het ouderschapsplan is bekrachtigd in een beschikking? Zo ja, dan kunt u de achterstallige kinderalimentatie incasseren via het LBIO. Mogelijk is het ouderschapsplan destijds via de notaris gemaakt, in dat geval kunt u de achterstallige alimentatie incasseren via een deurwaarder.
Indien dit allemaal niet het geval is, dan kunt u alleen maar een procedure tot nakoming ouderschapsplan / vaststelling kinderalimentatie starten. De rechtbank zal dan bekijken welke kinderalimentatie aan de orde is. U moet een dergelijke procedure wel via een advocaat starten. Het standpunt van uw ex-partner, dat hij geen kinderalimentatie verschuldigd is omdat ieder de kosten van het inwonende kind draagt, is overigens niet altijd juist. Ook in die gevallen kan er wel ruimte zijn voor kinderalimentatie. Dit is echter ook afhankelijk van andere omstandigheden, zodat ik dit voor u niet kan beoordelen. Ik adviseer u om een advocaat in uw omgeving te raadplegen hiervoor.
Voor wat betreft de kinderen klopt het dat zij vanaf 12 jaar niet mogen kiezen. U kunt de huidige situatie en wensen van de kinderen met uw ex-partner bespreken en proberen om nieuwe afspraken te maken die meer overeenstemmen met de wensen van de kinderen. Indien dat niet lukt, dan is ook hierbij de enige optie om een procedure bij de rechtbank te starten tot aanpassing van de huidige situatie (of de huidige situatie zo te laten). Overigens kan een dergelijk verzoek ook gedaan worden in een alimentatieprocedure.
Ik hoop uw vragen hiermee voldoende te hebben beantwoord.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste Anouska,
Dankjewel voor je reactie. Aangezien wij niet getrouwd waren, is het ouderschapsplan niet bekrachtigd middels een beschikking. Doch het ouderschapsplan is door ons beiden ondertekend, in het bijzijn van een adviseur van zowel zijn kant als mijn kant. Er zijn dus twee ‘getuigen’ en zij hebben ook meegewerkt aan het tot stand komen van het ouderschapsplan. Een rechtsgeldig document, dus. Wat dat betreft heb ik al het nodige zoekwerk gedaan, en weet ik dat ik nu het NLAI kan inschakelen voor de achterstallige kinderalimentatie.
Groeten,
Karin
Geachte mevrouw van Ginderen,
Ons probleem is zeer complex. Ik ben sinds 1998 gehuwd, met mijn man samen heb ik een dochter van 14. Uit een eerder huwelijk bracht ik twee zonen mee. Zij zijn nu 23 en 24.
Ongeveer 30 jaar geleden heb ik langdurig een aantal zeer traumatische ervaringen opgedaan.
Hierdoor is het een aantal keren maandenlang heel slecht met me gegaan, met tussenliggende, goede periodes die jaren duurden.
De slechte periodes kenmerkten zich door depressiviteit en alcoholgebruik.
Drie weken geleden bij ik opgenomen in een psychiatrische kliniek alwaar de artsen de diagnose PTSS hebben vastgesteld. Mijn verdere behandeling zal hierop gericht zijn. De artsen verwachten dat mijn PTSS te genezen is.
Nu is mijn dochter vlak voordat ik ben opgenomen tijdelijk gaan verblijven bij haar oudere halfbroer (24) en zijn gezin. Daar is ze nu nog steeds. Ze wil mij en mijn man niet zien en zeker niet meer terug naar huis.
Inmiddels zijn allerlei instanties ingeschakeld (Stichting Veilig Thuis, KOPP-groep Ggnet) en alle hulpverleners lijken alleen maar te luisteren naar wat onze dochter wil. Hierbij wil ik de aantekening plaatsen dat onze zoon en zijn vrouw onze dochter sterken in haar ideeën om daar permanent te gaan wonen. Zo wordt het ons wel heel erg moeilijk gemaakt om haar terug thuis te krijgen. Tussen mijn inzinkingen door waren we gewoon een gelukkig gezinnetje, zonder problemen. De dochter heeft 2 inzinkingen meegemaakt, 4 maanden in 2009 en recent 3 maanden.
Hoe liggen onze juridische mogelijkheden om haar weer terug te krijgen en moet onze dochter daar aan meewerken? Of is het zo dat ze kan weigeren naar huis te komen en hierin bevestigd worden door haar halfbroer en hulpverlening.
Met vriendelijke groet,
Petra
Hoi,
Mijn kleinkind wil niet bij haar vader blijven wonen. Haar moeder is overleden en vader wil hertrouwen, alleen wil de kind niet meewerken met deze poppenkast. Hoe kunnen wij dit oplossen? Na het overlijden heb ik voogdij gekregen voor als vader ook komt te overlijden. Kind is 13 en weet niet wat ze moet doen. Praten heeft geen zin.
Beste Angelina,
De vader van het kind heeft alleen het gezag (zolang hij leeft) en kan dus eenzijdig beslissingen nemen ten aanzien van het kind. Wat uw kleindochter zou kunnen doen, is een brief sturen naar de rechtbank met haar wensen. In dat geval kan de rechtbank besluiten om een bijzondere curator te benoemen, die opkomt voor haar belangen. Maar ook in dat geval kan de uitkomst zijn dat zij toch bij haar vader moet blijven wonen. Hopelijk kan dan in ieder geval bereikt worden dat er een gesprek op gang komt tussen vader en het kind.
Halo
Ik ben Ella en nu 12 jaar een meisje van 12
Ik ben na de scheiding bij mijn moeder in Harderwijk blijven wonen toen was ik 3 jaar.
Een jaar later na de scheiding is mijn vader in Arnhem gaan wonen. Ik was vanaf toen 2 weekeinde in de maand bij mijn vader en de rest bij mijn moeder. Vanaf vorig jaar wil ik bij mijn vader wonen. hoeveel kans heb ik dat een rechter mij bij mijn vader zou laten wonen ?
geachte mevrouw Van Ginderen,
graag zou ik uw mening zoniet de rechtsgeldigheid op de volgende situatie vernemen. ik ben de vader van twee heerlijke kinderen een dochter van zestien en zoon van bijna elf jaar . helaas ben ik vanaf sept 2007 een gescheiden ouder . sindsdien verblijven de kinderen in een co-ouderschap bij beide ouders, de ene week verblijven de kinderen de woensdagmiddag t/m de vrijdag bij mij en de daarop volgende week vanaf de woensdagmiddag t/m de zondag. tot op de dag van vandaag is deze omgangsregeling van toepassing. de afgelopen zondag vertelde mijn dochter haar volgende wens uit met de reden dat zij nu 16 jaar was geworden en met haar moeder meende nu zelf te mogen kiezen. haar wens omvat dat mijn dochter meer tijd bij haar moeder wil gaan verblijven omdat het bij de moeder gezelliger is. nu is het zo dat de moeder op de dagen dat de beide kinderen bij mij verblijven zijzelf bij haar vriend verblijft. maar mijn dochter meer bij haar zou willen zijn geeft haar moeder aan die dagen niet naar haar vriend te zullen gaan. het komt er op neer dat mijn dochter nu om het weekend dat wanneer haar broertje ook bij mij is zij ook bij mij zal gaan zijn. ikzelf vindt dit verschrikkelijk omdat broer en zus nu een gedeelte van de week uit elkaar gaan leven. ik deed het voorstel dat de beide kinderen dan samen de week bij hun moeder zouden kunnen zijn en de weekenden bij mij, echter daar komt geen respons op. ik vind het echt verschrikkelijk dat mijn beide kinderen in deze situatie komen. ik heb alles voor mijn kinderen over en ook alles voor hun gedaan, echt alles. ik weet niet goed hier mee om te gaan, maar zou het liefste hebben dat het zo bleef als de omgangsregeling van co-ouderschap is geregeld. vanaf de moeder komt geen enkele reactie en hoef ik geen bijval te verwachten. kortom ik ben vrij radeloos. kunt u mij een houvast of advies geven.
een radeloze vader
Geachte, M’n zoon word in oktober 12 jaar en was inderdaad ons gezegd dat hij vanaf die dag ook zelf kon kiezen of hij bij mij of bij z’n vader kon wonen. Nu is het zo dat ik merk hij niet echt graag bij z’n vader is elke keer is der wel iets… komt ook heel vaak gewoon uitgeput naar mij. De vader en ik hebben altijd geprobeerd gewoon zo goed mogelijk in overeen te komen. Maar hij wilt niet kijken naar het welzijn van onze zoon. Wat kan’k daar het beste aan doen? Hoor ik dat met een advocaat te bespreken of dergelijk? want dit is totaal nieuw voor me en in de familie hebben we der ook nooit echt voor gestaan. Dus weet niet goed hoe en wat ik als “moeder” recht voor heb. Mvg Cat
Beste
in augustus wordt mijn dochter 16 jaar. Zij wil liever niet meer naar haar vader gaan. Hij woont erg afgelegen en zij kent niemand in de buurt. Verder moet zij ook haar sportactiviteiten opgeven omdat ze te ver gelegen zijn van waar hij woont. Als ze bij hem is, heeft hij ook nauwelijks tijd voor haar. Hij werkt zeer veel en maakt geen tijd voor haar. Zij heeft te kennen gegeven niet meer te willen gaan. Welke stappen moet ik nu ondernemen? In de maand augustus moet zij normaal gezien een hele maand naar daar. Zij gruwt van de gedachte alleen al. Zij is normaal gezien om de twee weken een weekend bij hem, maar zelfs dat wil zij niet meer. Wat nu?? Alvast bedankt.
Beste Mw. van Ginderen,
wat lees ik veel reacties op uw stuk.
Ook ik zit in een nare situatie. Gescheiden in 2010, alles in overleg, ging “goed”. Co-ouderschap van 4 dagen bij mij, 3 dagen bij vader. Ex is hertrouwd sinds ongeveer 3 jaar en deze vrouw heeft autisme (en ik denk dat er meer aan de hand is) en mishandelt al jarenlang onze kinderen. Vooral psychisch. Ik heb al vaker hulp geprobeerd te zoeken, ook veel gesprekken gehad,, in 2012 ook met ex en maats. werker. Elke keer opnieuw proberen. In Nov. 2015 heeft school een zorgmelding gedaan en is het balletje gaan rollen. Veilig thuis heeft een onderzoek gedaan en mishandeling geconstateerd en ook geen adequate zorg / reactie van vader hierop (bagatelliseert alles). Hieruit is SOS (signs of safety vanuit Altra) opgestart en hebben we veel gesprekken gehad met meerdere hulpverleners. vanaf Nov. 2015 zijn de kinderen alle dagen bij mij en zien ze hun vader 2 middagen per week. We hebben allerlei plannen / afspraken gemaakt en steeds houden ex en partner zich daar niet aan. Bijna wekelijks gaat er nog wel wat mis. Afgelopen zondag is het weer heel erg mis gegaan en is mijn grens wederom bereikt. De kinderen waren bij hun vader in de flat en zaten film te kijken. Opeens kwam de partner binnen, heeft de deur op slot gedaan zodat de kinderen niet weg konden en wilde met hun praten. Vader wist hiervan. Kinderen wilden meteen weg, vader zei “we gaan zo”. Mijn dochter appte mij en ik ben erheen gefietst. Ze deden de deur niet open op aanbellen, er kwam iemand de flat uit dus ik kon naar boven, daar kwamen mijn kinderen net de deur van de flat uit, alle drie totaal overstuur, paniek en tranen. het was heel erg!
Mijn dochter is 12 en tweeling jongens van 9,5
Ik hoor ook steeds dat kinderen niet “zomaar” mogen kiezen en ook dat je dat kinderen niet aan moet doen. Dat snap ik allemaal. Maar deze situatie is onhoudbaar. De kinderen willen deze vrouw nooit meer zien. De kinderen zijn ook boos op hun vader maar ze zijn ook gek op hem.
Ik ben nu zover dat ik inderdaad denk dat mijn dochter een brief naar de rechter moet gaan schrijven.
Heeft u hier een mening over als u dit leest? En hoe zou ik het aan moeten / kunnen pakken?
Ik zou het enorm waarderen een reactie te lezen aangezien ik niet meer weet wat te doen en ik wil niet meer dat mijn kinderen zulke dingen door moeten maken.
vriendelijke groet, Mirjam
Mijn ex en hebben drie dochters. (inmiddels bijna 18, 15, 14 jaar) We zijn ruim 10 jaar uit elkaar. We waren niet getrouwd, wel gezamenlijk gezag. Inmiddels ben ik 9 jaar samen met mijn huidige partner en zijn we ook getrouwd. Wij hebben samen nog één kind gekregen. Mijn ex is ook opnieuw getrouwd en is ruim 160 km verderop gaan wonen.
Al jarenlang is de omgangsregeling een probleem. De meiden willen niet naar hem toe. Hierin speelt de puberteit een hele grote rol. Ze vinden er niets aan, hebben er geen vriendinnen en gaan ook soms maanden achtereen niet naar hem toe.
Nu kwam de vraag hoe het gaat als ik overlijd. De meiden willen niet bij hun vader wonen. Maar hoe valt dit te regelen? Ze mogen niet kiezen tot ze 18 zijn, ze worden gehoord.
Kan ik dat in gezamenlijk overleg met mijn ex (wat wel mogelijk is) laten vastleggen bij de notaris dat mijn huidige partner dan de voogdij krijgt na mijn overlijden?
Of is er een andere manier om dit aan te pakken.
Geachte Jeanette,
Dank voor uw bericht. In antwoord op uw vraag kan ik u als volgt berichten. Op het moment dat u onverhoopt zou overlijden, dan oefent uw ex-echtgenoot het gezag automatisch alleen uit. Degene die het gezag uitoefent over de kinderen, neemt ook de belangrijke beslissingen met betrekking tot de kinderen, waaronder de beslissing met betrekking tot het hoofdverblijf van de kinderen. Diegene bepaalt dus waar de kinderen gaan wonen. De kinderen worden in dat geval ook niet gehoord. Er is immers op dat moment geen procedure aanhangig bij de rechtbank. Indien uw ex-echtgenoot ermee akkoord is dat de kinderen bij uw nieuwe partner blijven wonen, dan kan hij het hoofdverblijf van de kinderen bij uw partner bepalen. Het is niet mogelijk om een voogd over de kinderen aan te wijzen, zolang er sprake is van gezag bij een van de ouders. Van voogdij kan alleen sprake zijn als er (tijdelijk) niet langer in het gezag over de kinderen zou worden voorzien. Een praktische oplossing zou kunnen zijn om in onderling overleg met uw ex-partner een convenant te sluiten met betrekking tot het hoofdverblijf van de kinderen (na uw overlijden). De vraag is echter wel in hoeverre de rechtbank uw ex-echtgenoot gebonden acht aan deze overeenkomst indien u inderdaad zou overlijden. Anderzijds blijkt uit een dergelijk convenant wel wat de intentie van u beiden is geweest toen u nog in leven was. De rechtbank kan dit dan in haar belangafweging meenemen. Indien uw ex-echtgenoot zou besluiten dat de kinderen moeten verhuizen, dan hebben uw kinderen de mogelijkheid om zelf een brief te sturen aan de rechter. Zij kunnen de rechtbank dan verzoeken om het hoofdverblijf bij uw partner te bepalen.
De rechtbank kan deze brief van uw kinderen beschouwen als een (informeel) verzoek tot wijziging van de hoofdverblijfplaats. De rechter kan dit verzoek in behandeling nemen, maar de rechter is daartoe niet verplicht. Indien de rechtbank het verzoek in behandeling neemt, dan zal de rechtbank uw kinderen uitnodigen voor een zogenaamd kinderverhoor. Tijdens dat verhoor kunnen uw kinderen aangeven om welke redenen zij het hoofdverblijf willen wijzigen. De rechtbank bekijkt vervolgens of zij daarin voldoende aanleiding ziet om het hoofdverblijf ook daadwerkelijk te wijzigen. Vermoedelijk zal de rechtbank in dat geval ook een zogenaamde bijzondere curator benoemen over uw kinderen. De bijzondere curator heeft als taak de belangen van kinderen te behartigen en de kinderen te vertegenwoordigen in de procedure. Voor hulp bij het schrijven van een brief aan de rechtbank, kunnen uw kinderen terecht bij een kinder- en jongeren rechtswinkel (http://www.kinderrechtswinkel.nl/).
Ik vertrouw erop dat ik u hiermee voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Renee Heerkens
Helaas zit ik sinds enige tijd met het probleem dat mijn oudste zoon (16) niet meer bij mij wil komen (om het weekend) en mijn jongste zoon (13) sinds kort ook niet meer. Ik heb een moeilijke mentale tijd achter de rug en heb daarbij mensen gekwetst, inclusief mijn kinderen. Mijn kinderen zijn boos en teleurgesteld in mij. Mijn ex-vrouw komt voor ze op, maar wel op een dusdanige manier dat dingen vaak uit hun verband worden gerukt en ik geen enkele mogelijkheid heb om dingen uit te mogen leggen. Zelf willen mijn zoons enige uitleg ook niet horen, althans, dat geven ze aan. Het verhaal heeft slechts 1 kant in deze situatie, ‘gevoed’ door de mening en woede van hun moeder, waar ze het hoofdverblijf hebben. Het woord ‘brainwashen’ wil ik nog net niet in de mond nemen, maar daar is in mijn optiek wel enige sprake van. Alle spreekwoordelijke deuren zijn vandaag door haar dichtgegooid. Maar ik wil mijn kinderen niet dwingen, dat maakt het alleen maar erger. Wat kan ik doen? Mediator zal ze niet mee instemmen en een fatsoenlijk gesprek valt niet te voeren.
Beste,
Mijn zoon(13jaar) heeft gisteren,na een ruzie tussen ons beiden ,zijn boeken gepakt en heeft zijn vader geappt. Deze is hem komen halen,zonder mij ook maar 1 blik en woord waardig te keuren. Zoon geeft aan, ik ga bij papa wonen! Waarom: mama scheldt ‘altijd’ en dat wil ik niet. Waarom ik scheld, bij papa kan en mag alles (voornamelijk gamen ) en bij mij mag dat niet. Ik scheld voornamelijk over school,omdat hij daar niet zijn best doet en slechte punten haalt. Kan zoon zomaar vertrekken?? En mag hij zomaar bij papa gaan wonen ? We zijn al 8 jaar met zijn tweetjes. Ik heb altijd alles voor hem gedaan ben er altijd voor hem geweest en nu dit!! Paps gaat gewoon door met zijn nieuwe leven en als zoon daar is, kan hij of bij ons gaan slapen of hij blijft bij stiefbroer(25 jaar) thuis. En tuurlijk ben ik fout geweest door hem wel eens een draai om zijn oren te verkopen, maar echt uit frustratie over zijn instelling en schoolresultaten. Gamen is alles wat hij wil. Kan hij nu zomaar daar gaan wonen?? Ik ga hier echt kapot aan !
Beste,
Ik ben een stiefmoeder van een dochter van 12 jaar. Haar ouders zijn al gescheiden sinds ze 1 jaar is. Mama is erg onstabiel en uit dit door op regelmatige basis alcohol en pillen te misbruiken.
Na de scheiding is mama vertrokken met haar dochter. Ze ging 40 kilometer verder wonen. Vader kreeg zijn dochter amper nog te zien en moest uren en dagen afkopen van mama om zijn dochter te zien ( met huishoudapparaten,…) Papa heeft daarop een rechtzaak aangespannen om zijn dochter meer te kunnen zien. Dit lukte en hij kon een weekend week regeling krijgen. Even later is papa verhuist naar de woonplaats van mama waar mijn stiefdochter ondertussen school liep. ( ver weg van zijn werk en vrienden) Papa heeft opnieuw een rechtzaak aangespannen om een week week regeling te krijgen. Dit lukte opnieuw.
Enige tijd later, toen mijn stiefdochter 5 jaar was kwam mama vertellen dat ze terug naar haar ouderlijke woning ( zo’n 70 kilometer verder) zou verhuizen en mijn stiefdochter mee ging nemen. Dit gebeurde ook zo. Papa weigerde om zijn dochter te laten inschrijven in de school bij de huidige woonplaats van moeder waardoor de mama genoodzaakt was om om de andere week de afstand te doen naar de huidige school van haar dochter.
Even later spande de mama een kortgeding aan om haar dochter éénzijdig in te schijven in een school in haar woonplaats en dus ook de week week regeling op te heffen. De aangetekende brief die papa moest krijgen( uitnodiging om naar de zitting te komen) werd expres naar een fout adres gestuurd. (dit werd later bewezen) gevolg papa werd bij verstek veroordeeld.
Toen papa hier achter kwam spande hij een rechtzaak aan voor het hof van beroep om een week week regeling te kunnen bekomen.
Hij won dit en mijn stiefdochter moest terug naar huidige school. Week week regeling was echter niet mogelijk aangezien mama op een te grote afstand van de school woonde. Het werd dus in de week bij papa en in het weekend bij mama. Er werd vastgelegd door de rechter van het hof van beroep dat mama dichterbij moest komen wonen( 25 kilometer rond de school van haar dochter) om een week week regeling te kunnen bekomen.
Papa heeft in tussentijd er steeds voor gezorgd dat zijn dochter mama voldoende kon zien( meer dagen bij mama in de vakantie, hij ging haar pas maandagochtend halen in plaats van zondagavond,..
Mama heeft in 5 jaar tijd geen enkele aanstalten gemaakt om te verhuizen.
een jaar geleden is zij gedwongen opgenomen in een detox afdeling. Wij wisten hier niets van.Mijn stiefdochter moest zwijgen van haar mama en werd in de weekends opgevangen door grootouders.
In de tijd erna werden we bestookt met telefoon door moeder die gedronken had, beweerde dat ze kanker had,… Ze eiste mijn man helemaal op via telefoons en sms.
Even later kwam het bericht dat ze opnieuw gedwongen opgenomen werd (de tweede keer in een jaar tijd) Wij moesten 2 maanden onafgebroken voor haar dochter zorgen.
Ondertussen laaide de discussie op van de middelbare school. Het werd duidelijk dat de mama haar dochter manipuleerde om bij haar te komen wonen. ( mama zei tegen haar dochter dat wanneer ze bij papa naar school ging gaan ze maar één keer om de 14 dagen meer naar haar mocht komen.
Even later kregen we een verzoekschrift van de mama voor onze neus met de eis dat haar dochter bij haar moest komen wonen en maar één keer om de 14 dagen naar ons mocht komen.
een paar maanden geleden werd er bij de eerste zitting een rechterlijk onderzoek aanbevolen.
Gesprekken met mama, papa en mijn stiefdochter.
Mijn stiefdochter had ondertussen een brief geschreven naar de rechter om te zeggen dat ze bij mama nar school wilde gaan.( in bewoordingen die duidelijk geholpen waren door mama) Bij de gerechtelijk onderzoeker vertelde ze dit opnieuw.
deze wek moesten we opnieuw op gesprek bij de gerechtelijk onderzoeker.
Deze stelde het volgende voor. Mijn stiefdochter zou week om wek bij mama en papa verblijven maar naar school gaan bij mama.
Dit wil concreet zeggen dat mijn stiefdochter de week dat ze bij ons is meer dan 4 uur onderweg zal zijn naar haar school. De onderzoeker vond dit niet onoverkomelijk. Mijn stiefdochter zegt ook dat ze dit zal doen. Wij kennen haar natuurlijk en weten dat zij dit niet zal volhouden.
over 14 dagen is het eindzitting. Wij hebben ons laten vertellen dat de rechter erg vaak het advies van de onderzoeker volgt.
Wij hebben schrik voor de toekomst van ons kind als zij hoofdzakelijk zal wonen bij een onstabiele moeder, want zo zal het eindigen aangezien de afstand van bij ons tot aan haar school zo ver weg is.
kan u mij alstublieft tips of advies geven hoe we dit moeten aanpakken?
Mijn zoon van 13 wil geen contact met zijn vader. Ook in HB beroep aangegeven. Zijn vader heeft jaren niet naar hem omgekeken en de kinderrechter gaf een omgang nadat hij hen al ruim 2 jaar niet had gezien. Dus naar mijn zoon is niet geluisterd. Maar mn zoon wil niet inmiddels al ruim 3 jaar niet gezien nu. Wat kan mijn zoon nog doen nu na een verlies HB. Niemand luisterd naar hem kan mijn zoon niet zelf beslissen wat hij wil. Zijn vader is nooit onderdeel geweest van zijn leven en nu is mijn zoon de dupe van dit rechtssysteem. Dit kan en mag niet zo wezen. Dat er niets is wat mijn zoon kan doen om rust te krijgen in zijn leven…
Geachte mevrouw Van Sleur,
Nu er eerder in hoger beroep al is geoordeeld over de contactregeling, geldt dat een wijziging van de contactregeling kan worden verzocht als na de uitspraak van het Hof de omstandigheden zijn gewijzigd of als het Hof bij haar eerdere beslissing is uitgegaan van onjuiste of onvolledige gegevens. Indien aan een van deze gronden wordt voldaan, dan zijn er – zoals u in bovenstaande reacties heeft kunnen nalezen – twee opties.
De eerste mogelijkheid is dat uw zoon een brief stuurt naar de rechtbank in zijn woonplaats met het verzoek om de vastgestelde contactregeling te wijzigen. De rechtbank kan deze brief van uw zoon beschouwen als een (informeel) verzoek tot wijziging van de contactregeling. De rechter kan dit verzoek in behandeling nemen, maar de rechter is daartoe niet verplicht. Indien de rechtbank het verzoek van uw zoon in behandeling neemt, dan zal de rechtbank uw zoon uitnodigen voor een zogenaamd verhoor. Tijdens dat verhoor kan uw zoon aangeven om welke redenen hij de door het Hof vastgestelde contactregeling wil wijzigen. De rechtbank bekijkt vervolgens of zij daarin voldoende aanleiding zien om de contactregeling ook daadwerkelijk te wijzigen. Vermoedelijk zal de rechtbank ook een zogenaamde bijzondere curator benoemen over uw zoon. De bijzondere curator heeft als taak de belangen van uw zoon te behartigen en uw zoon te vertegenwoordigen in de procedure. Mocht uw zoon een brief willen schrijven aan de rechter, dan kan hij voor eventuele hulp bij deze brief terecht bij een kinder- en jongeren rechtswinkel (http://www.kinderrechtswinkel.nl/). Voor verdere informatie kan uw zoon ook terecht op de website van Villa Pinedo (http://www.villapinedo.nl/).
De tweede mogelijkheid die u heeft, is dat u zelf een procedure tot wijziging van de contactregeling opstart. Nu uw zoon dertien jaar is, zal de rechtbank hem in die procedure horen. Uw zoon kan dan bij de rechtbank aangeven waarom hij eveneens de contactregeling wenst te wijzigen. Een verzoek tot wijziging van de contactregeling kunt u niet zelf indienen. Een dergelijk verzoek moet altijd worden ingediend door een advocaat.
Ik vertrouw erop dat ik u hiermee voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Renee Heerkens
De zoon van mijn vriend is 13 jaar. Hij woont op dit moment officieel nog bij zijn moeder maar hij wilt bij ons komen wonen. Ouders zijn er beide akkoord mee. Is het voldoende als ouders zelf een brief opstellen met afspraken en voorzien van handtekening of moet er een rechter aan te pas komen?
Beste Sanne,
Indien beide ouders overeenstemming hebben, is het uiteraard niet nodig dat de rechter wordt ingeschakeld. De rechter komt alleen in beeld als de ouders niet tot afspraken kunnen komen.
In uw situatie is het dus voldoende als de ouders zelf afspraken maken en die afspraken op papier vastleggen en ondertekenen.
Enige uitzondering betreft wel de kinderalimentatie. Indien wordt afgesproken dat de moeder kinderalimentatie aan de vader is verschuldigd, kan het wel verstandig zijn om de kinderalimentatie in een beschikking van de rechter te laten vastleggen. Immers, indien de kinderalimentatie niet betaald wordt, kan deze via een deurwaarder of het LBIO worden geïncasseerd als de alimentatie is vastgelegd in een gerechtelijke beschikking.
Indien de vader kinderalimentatie aan de moeder was verschuldigd (en die kinderalimentatie destijds in een beschikking was vastgelegd), kan het raadzaam zijn om die kinderalimentatie via een gerechtelijke beschikking op nihil te laten stellen, vanwege de wijziging van het hoofdverblijf van de zoon. Zolang de oude beschikking van de kinderalimentatie van kracht is, kan de moeder namelijk op basis van die beschikking de kinderalimentatie incasseren. Indien u erop vertrouwt dat de moeder daartoe niet over zal gaan, dan adviseer ik in ieder geval wel om in de afspraken duidelijk op te nemen dat de vader geen kinderalimentatie meer verschuldigd is (en per wanneer deze afspraak geldt).
Ik hoop u zo voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Ik heb mijn kinderen al twaalf jaar niet gezien men heeft mijn ex vrouw en mij ontheven uit de ouderlijke macht voor de zekerheid!?? Daarna werd constant de boot afgehouden nu als ik contact opnemen met jeugd en gezin draaien ze nog steeds de boel om ik zou te weinig interesse hebben getoond ….
Geachte heer/mevrouw,
We hebben voor onze dochter van 9 een omgangsregeling afgesproken van 3 weekenden per maand bij haar vader. We hebben niet om haar mening gevraagd. Nu blijkt dat zij het liever anders wil. Ze wil 2 weekenden per maand zoals haar 16 jarige broer. Ze wil samen met hem zijn en ze wil tijd hebben om afspraken te maken met haar vrienden in het weekend. Kan deze regeling alsnog gewijzigd worden?
Alvast bedankt voor uw antwoord.
Geacht mevrouw van Ginderen,
Ik ben een gescheiden vader van 2 dochters (13 en 15) met mijn ex en 1 dochter (6) met mijn huidige vrouw. Ik zie/zag mijn 2 oudste om he tweekend en de helft van de vakanties.
Mijn dochter van 15 heeft besloten niet meer bij ons te willen komen, want ze vind mijn huidige vrouw te streng in de opvoeding. Mijn andere dochter van 13 heeft helemaal geen problemen met mijn vrouw en de regels in huis en komt nog gewoon
Ik wil graag de omgang met mijn dochter blijven behouden, dit heb ik mijn dochter mondeling en per brief laten weten. Maar mijn ex werkt alles tegen. Deze geeft aan mij aan dat ze zich er niet mee wil bemoeien en dat mijn oudste dochter thuis erg vrij gelaten wordt, want dan hebben ze geen last van haar puberale gedrag.
Ze geeft aan dat mijn oudste dochter 15 is en mag kiezen wat ze zelf wil. Daarnaast (dit heeft mijn dochter van 13 mij in vertrouwen verteld) heeft ze mijn brief welke ik aan de oudste heb gestuurd thuis voorgelezen en mijn kinderen verteld dat alles wat in de brief staat onzin is. Ook heeft ze tegen mijn 2 oudste kinderen gezegt dat ik maar eens moet gaan kiezen tussen mijn huidige vrouw of mijn kinderen. Nu heb ik een brief van mijn dochter ontvangen waarin ze eist dat ik alles wat zij bij mij heeft van haar, maar in mijn gezin gekregen (kleren, sieraden, betere spullen en al het spaargeld) naar mijn ex moet brengen, dit terwijl dit spullen zijn die ze bij mij hebben gekregen en gebruiken omdat er vanuit mijn ex niets mee mag komen naar mij. Het spaargeld is bij ons in beheer en zolang ze bij mij was deed ze er af en toe wat mee en ging ze er verstandig mee om.
Ik weet nu niet waar ik sta, wat ik het beste kan doen. ik kan mijn dochter gaan verplichten, maar daarmee kan ik haar ook wegduwen. Maar als ik niets doe en de situatie escaleerd wordt er straks gezegt dat ik geen moeite heb gedaan voor mijn dochter.
Ik heb het gevoel dat mijn ex in deze een belangrijke invloedsfactor is bij mijn dochter.
Mogelijk kunt u advies geven of een rechterlijke stap in deze situatie slim is, want ik weet het niet meer.
Met vriendelijke groet,
Johan
Geachte heer Jansen, Beste Johan,
Erg verdrietig dat u uw oudste dochter niet meer ziet. Uitgangspunt is dat een minderjarige (een kind jonger dan 18 jaar) niet zelf mag kiezen en dus eigenlijk ook niet mag beslissen over de omgangsregeling. Wel is haar mening voor de rechter belangrijk. De rechter zal daar dan ook zeker rekening mee houden, te meer nu zij 15 jaar is. In de praktijk zie ik dat een 15-jarige zich niet meer tot omgang laat dwingen. Als een 15-jarig kind echt geen contact wil, dan heeft het dus weinig zin om het kind tot omgang te dwingen via de rechter. Overigens zal de rechter dan vaak ook de omgangsregeling afwijzen, omdat ook een rechter weet dat een 15-jarige zich niet tot omgang laat verplichten als het kind ieder contact afwijst. Een gang naar de rechter zal u dus mogelijk niets opleveren, afhankelijk van de mening van uw dochter.
Tijdens een procedure zal de rechtbank uw dochter wel oproepen om haar mening te horen. Indien uw dochter daar gehoor aan geeft, dan zal de rechter een gesprek met haar houden. Wellicht dat dit haar van mening doet veranderen. Uw dochter is echter niet verplicht om te verschijnen, zij kan bijvoorbeeld ook een brief met haar mening sturen naar de rechtbank.
Voor wat betreft de door uw dochter verzochte spullen en spaargelden, kan ik me voorstellen dat u er weinig voor voelt om deze zaken aan uw ex-partner te geven. U bent ook niet verplicht om deze zaken af te geven. Ook het spaargeld hoeft u niet af te geven. Wel kan ik me voorstellen dat een deel van de spullen specifiek voor uw dochter bedoeld zijn en ook alleen door haar gebruikt zijn (bijvoorbeeld kleding en sieraden). Ik zie vaak dat kinderen zich erg gekwetst voelen als zij dit soort spullen niet krijgen. Het voelt voor hen onrechtvaardig dat zij de spullen niet meer kunnen gebruiken, als zij geen contact wensen.
Wellicht is het een optie dat u uw dochter persoonlijk laat weten dat zij bepaalde spullen mag komen ophalen of dat u bereid bent om die aan haar zelf te geven, en dat u dan op dat moment nog graag alleen met haar een gesprek met haar hebt over de huidige situatie. Dit zou u bijvoorbeeld per sms of e-mail aan uw dochter kunnen berichten, zodat zij dit bericht zelf leest. U kunt dan (of tijdens het gesprek) eveneens laten weten dat (bijvoorbeeld) zij steeds welkom is en andere zaken die u haar graag laat weten. Indien zij na dit gesprek alsnog ieder contact afwijst, dan is het vaak weinig zinvol om verder te blijven ‘pushen’. U kunt er dan voor kiezen om wel eens in de zoveel tijd een bericht of kaartje te sturen (bijvoorbeeld op haar verjaardag), zodat zij weet dat u haar niet vergeet en zij steeds welkom is. Naarmate zij ouder wordt, zal ze dit mogelijk weer meer gaan waarderen en op enig moment zelf weer contact met u zoeken. Dit kan wel de nodige jaren duren.
Indien uw dochter geen gesprek met u wenst en dus de spullen niet ophaalt, moet u ook overwegen of u haar persoonlijke spullen niet op andere manier aan uw dochter kunt geven. Zoals gezegd zie ik vaak dat het kinderen erg kwetst als zij hun kleding en persoonlijke zaken niet krijgen.
Ik hoop dat ik u hiermee verder heb kunnen helpen en wens u veel succes toe met deze kwestie.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Geachte mw. Ginderen,
Ik ben een gescheiden vader van een 2 zonen van 15 en van 12.. Acht jaar geleden heeft de rechter besloten een gelijke indeling van de zorgdagen. Toen mijn oudste zoon 12 werd heeft de moeder mijn bekend gemaakt dat mijn zoon heeft besloten bij mij minder dagen te komen en na een tijd kwam hij helemaal niet meer.. De reden zou zijn dat ik te streng ben. Toen zat hij op atheneum. De echte reden was dat ik hem begeleide en controlerde in zijn huiswerk terwijl de moeder helemaal niet mee beboeide. Dankzij de goede cijfers die hij kreeg toen hij bij mij was ging hij de eerste jaar over. Sinds hij bij zijn moederi bleef is hij in de tweede jaar 2 keer .blijfen zitten. Hij haalt niet alleen slechte cijfers maar gaat naar school zoner boenen, zonder gedaan huiswerk en de moeder meldt hem ziek als hij geen zin in school heeft. Vorig jaar is hij een derde van de aantal uren ” ziek” geweest. De huisarts heeft de school laten weten dat hij geen ziekte had om thuis te blijven. Gespreken met school, psyholoog, jeugdzorg heeft nietts opgeleverd. .. En terwijl ik overal hulp zoek zegt de moeder : ” arme kind, wat wil je als de vader hem niet wil”.. Hij zit nu op havo en de magister is opnieuw vol ziekmeldingen ( buikpijn, hoofdpijn. , slecht geslapen). huiswere niet gedaan, boeken vergeten.
.Wat denkt u dat de rechter zou in mijn situatie beslissen? Zou hij de wil van mijn zoon volgen?
Geachte heer Van Leur,
Bedankt voor uw vraag. Zoals ik van u begrijp, is de situatie van uw zoon bij zijn moeder verre van ideaal. Het blijft voor mij echter niet goed mogelijk om in te schatten hoe de rechter in uw kwestie om zou gaan met de mening van uw zoon. Uw zoon is 15 jaar. Hoe een rechter omgaat met de mening van uw zoon, hangt af van de inhoud van die mening en de argumentatie van uw zoon. Als uw zoon bijvoorbeeld heel duidelijk en ferm aangeeft dat hij geen contact met u wenst, dan beseft een rechter ook goed dat een 15-jarig kind zich niet laat dwingen. De rechter zal dan geen contactregeling opleggen, temeer omdat die in de praktijk toch niet uitgevoerd kan worden. Als uw zoon daar evenwel niet stellig in is of wel enigszins open lijkt te staan voor contact met u, dan zal de rechter zeker ernaar streven om dat contact tot stand te brengen.
Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Geachte heer/mevrouw,
Mijn zoon van 12,bijna 13,wil niet op de foto omdat hij weet dat ik het per kwartaal naar zijn vader stuur.Ook vind hij het vervelend
dat ik zijn vader moet informeren.
Om de situatie wat uit te leggen.
Meer dan 12 jaar geleden kreeg ik een relatie met een man en deze relatie kan je gewelddadig noemen.Ik werd zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld.
Vader dronk veel en er was altijd angst.
Ik werd zwanger en heb zelfs ondergedoken gezeten.Ik werd gestalkt en bedreigd en ook mijn auto werden de spiegels ervan af geschopt.
Relatie(geen huwelijk)is gelukkig gestopt tijdens de zwangerschap onder druk van de kinderbescherming.Heb nog 2 kinderen uit een eerdere relatie.
Vader is niet bij de geboorte aanwezig geweest maar wel even vlak na de geboorte en in het 1e jaar is hij sporadisch langsgeweest.Er was geen
vaste omgangsregeling omdat vader regelmatig afbelde of gewoon niet kwam.
Er heeft toen geen erkenning plaatsgevonden.Vader bleef ons bedreigen en stalken en soms hoorde je een half jaar niets en begon het weer.
Vader heeft taakstraf gehad voor het vernielen van eigendommen van mij.Ook is hij veroordeeld geweest voor het mishandelen van een man.
Mijn zoon heeft de bedreigingen niet echt meegemaakt maar waarschijnlijk wel gevoeld dat ik gespannen was.
Toen mijn zoontje 4 jaar werd is vader een rechtzaak begonnen voor een dna onderzoek.En uiteraard kwam daar uit dat het zijn zoon was en is er
erkenning gevraagd en gekomen.Rechtzaak ging verder voor een omgangsregeling.Om eerlijk te zijn heb ik uit bescherming voor mijn zoontje en andere
2 kinderen de rechtzaak lopen rekken zodat mijn zoontje oud genoeg kon zijn voor een veilige omgangsregeling en ik heb het gelukkig af kunnen dwingen met
een omgangsregeling onder toezicht omdat ik vader niet vertrouw.Ik heb ook altijd gezegd dat het hem niet om het kind ging maar om macht over mij
te kunnen hebben.De omgangsregeling onder toezicht is gekomen en mijn zoontje heeft op 8-9 jarige leeftijd zijn vader voor het eerst een paar keer gezien
onder toezicht en toen is het heel slecht gegaan met mijn zoontje wat zich ging uiten in bedplassen,agressie op school en veel huilen.Mijn zoontje heeft vanaf
het begin gezegd geen contact te willen met zijn vader omdat hij hem niet kent.Maar de rechter luisterde daar niet naar en uiteindelijk is er een curator
voor mijn zoontje gekomen op 10 jarige leeftijd vanwege de problematiek op school en school gaf duidelijk aan dat het niet goed ging met mijn zoontje.
Curator besloot met mijn zoontje te praten en met mij en besloot een advies uit te brengen om de omgang verder te laten gaan.Met alle gevolgen van dien
voor mijn zoontje.Ik zag dat mijn zoontje er zo onder leed dat ik niet meer meewerkte aan deze omgang.Ik heb toen iemand gevonden om te kijken naar
wat er fout ging.En die zag het en heeft voor mij een brief opgesteld met de fouten die er gemaakt zijn door Cardea,curator.Dat was mijn laatste strohalm
om mijn zoontje te beschermen.Er is ook nooit alimentatie betaald maar ondertussen werden wel mijn spullen kapot gemaakt waardoor ik op kosten gejaagd werd
en bij de voedselbank moest lopen.En dat is toch erg vreemd als vader beweerd het beste te willen voor zijn zoontje maar wel de moeder zodanig op
kosten jagen dat er niet genoeg geld is meer voor eten.Ook werd er in de brief gevraagd of er een psychisch onderzoek kon komen naar vader en ook of er
gekeken kon worden dat hij aan zijn alimentatie plicht kon voldoen.Toen deze brief bij zijn advocaat en rechter kwam heeft de vader de handdoek na 6 jaar
rechtzaak in de ring gegooid maar wilde wel informatieplicht elke maand.Ik ben akkoord gegaan met informatieplicht 1 keer per 3 maanden met een recente
foto.En wilde graag ook een bevestiging dat hij de mail heeft gelezen en dat ik het niet voor niets stuur.Nu na 2 jaar dat ik me aan de afspraken heb
gehouden gaat vader weer moeilijk doen en mij chanteren dat ik mij niet aan de afspraak houd om het per maand te sturen en dat hij weer naar een
advocaat gaat.In die 2 jaar is het al eens voorgekomen dat hij chanteert maar de afspraak is niet op elkaar te reageren alleen een bevestiging dat de mail
gelezen is.En dit geeft echt zoveel spanning in mijn lijf en dat komt uiteraard ook bij mijn zoontje terecht.Ik zou graag door willen gaan een keer
na 12 jaar ellende om eens rust in mijn gezin te krijgen.Heb altijd het beste gewild en mijn zoontje te willen beschermen tegen de agressie van vader.
Toen de rechtzaak gestopt was heb ik dat uiteraard ook verteld aan mijn zoontje.Hij was super blij maar ik had hem ook verteld dat ik zijn vader wel
op de hoogte moet houden over hoe het gaat met hem en dat ik foto’s zal moeten sturen.Daar was mijn zoontje niet blij mee en zei letterlijk:Waarom moet dat?
Ik ken hem niet en wil hem ook niet kennen.Ik heb dat uitgelegd dat dat echt nodig is.En dat zijn vader het ook graag wilt.Ik heb nooit kwaad gesproken over
zijn vader en hij weet ook niet wat er gebeurd is vroeger en hoe zijn vader werkelijk is maar hij voelt het en hij voelde zich nooit op zijn gemak bij de
omgang.Mijn zoontje is hooggevoelig en autistisch en heeft goeie begeleiding nodig en structuur en geen spanningen die onnodig zijn.Op de foto staat hij nooit
helemaal en ik probeer het wel om het spontaan te maken zodat ik toch een foto naar zijn vader kan sturen.Ook de schoolfoto’s stuur ik door.
Na dit hele verhaal hoop ik dat er wat duidelijkheid is en nu vader weer begint met chanteren en naar een advocaat te stappen heb ik de neiging om te stoppen
met de informatieplicht want ik zit ook niet te wachten op die spanningen weer en er moet rust komen.Aangezien ik me aan de afspraak heb gehouden denk ik
dat hij niet veel kan bereiken bij een advocaat maar word het niet eens tijd dat het stopt en dat wij hier kunnen doorgaan met ons leven.Dus in hoeverre
kan ik hier iets meedoen?En dat mijn zoontje gewoon normaal weer op de foto durft?En even nog voor de duidelijkheid is dat mijn andere 2 kinderen wel een normale
omgang hebben met hun vader en geen problemen ermee hebben.We hebben zelfs de verjaardagen gezamenlijk gevierd.
Alleen het geval van mijn zoontje is een ander verhaal dan die van mijn andere 2 kinderen dus ik ben normaal geen moeder die omgang zou tegenhouden
maar in dit geval vanwege geweld en wantrouwen naar deze vader wel.Ik hoor het graag wat ik nog kan doen zodat ons leven weer normaal kan verlopen zonder
spanningen van vaders bedreigingen en chantages.
Beste mevrouw Chanel,
Uw vraag had u ook via een contactformulier gesteld. Inmiddels heb ik dat formulier beantwoord.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
mijn ouders gaan uit elkaar maar ik wil gedeeltelijk wonen maar het is niet mijn echte moeder maar stief moeder heb ik dan ng steeds recht?
Beste Dana,
Dat hangt af van de situatie. Heeft jouw stiefmoeder bijvoorbeeld ook het gezag over jou en zijn zij getrouwd? Zo ja, dan zal jij door de rechtbank worden opgeroepen om jouw mening in de scheiding te geven (mits jij 12 jaar of ouder bent) en dan kun je daar jouw wensen aangeven. Maar wellicht is het ook mogelijk dat jij jouw voorkeur zelf aangeeft aan jouw ouders? Zij kunnen daar dan nu al rekening mee houden. Als het niet mogelijk is om dit met jouw ouders te bespreken, dan kun je altijd een brief naar de rechtbank sturen met jouw wensen. De rechtbank kan dan bekijken of ze dit verder kunnen oppakken en jou kunnen helpen.
Veel succes Dana!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Hoi,
Ik ben een meisje van 14 jaar oud. Ik blijf maar even anoniem omdat ik niet wil dat mijn vader dit leest. Ik moet volgens de omgangsregeling 1 weekend id 2 weken naar mijn vader. De uitslag van de rechtbank is nog niet binnen. Maar ik heb de rechter gezegd dat ik het ‘wel oke vond om 1x id 2 weken naar mijn vader te gaan’. Nu ben ik van gedachten verandert en wil ik er eigenlijk alleen in de vakanties heen. Er zijn veel vervelende dingen gebeurd en ik voel me bij hem niet fijn en ook niet veilig. Kan ik nog steeds een brief naar de rechter sturen dat ik van gedachten ben verandert? De uitslag is nog niet binnen.
Groetjes!
Beste Anoeska,
Wat fijn dat je de moeite neemt om op de vragen te reageren. Graag leg ik ook een situatie aan je voor.
Mijn ex-vriend heeft ruim 5 jaar in detentie gezeten en is onlangs vrijgekomen. Hij is de biologische vader van mijn 10-jarige dochter. Hij heeft niet erkend en geen gezag. We hebben nooit samengewoond, maar hij zag haar weleens. Hij heeft via de OvJ een contactverbod gekregen en mag geen contact met mij opnemen gedurende zijn proeftijd. Nu heeft hij een gerechtelijke procedure gestart om in contact te komen met mijn dochter. Hiervoor ben ik bezig een advocaat in te schakelen. Ik wil geen omgangsregeling met hem treffen, omdat ik van mening ben dat het slecht is voor mijn dochter om contact met hem te onderhouden. Naast het feit dat hij een crimineel is, is hij een psychopaat en valt er met hem geen afspraak te maken. Daarnaast ben ik bang van hem. Kan ik een verzoek bij de rechter indienen om mijn ex het recht op omgang te ontzeggen?
Beste Yasmin,
Wat een vervelende situatie voor u. Het is inderdaad mogelijk om de rechter te verzoeken om te bepalen dat het recht op omgang wordt ontzegd. Een dergelijke ontzegging geldt echter niet voor altijd, maar is beperkt voor de duur van maximaal 1 jaar. Na 1 jaar (of bij een wijziging van de omstandigheden)kan uw ex-partner wederom in een procedure verzoeken om een omgangsregeling vast te stellen. In de praktijk komt een ontzegging dus op hetzelfde neer als een afwijzing van de verzochte omgangsregeling.
Een verzoek tot ontzegging kunt u in de procedure die uw ex-partner heeft aangespannen indienen als zelfstandig verzoek. De beide verzoeken worden door de rechter dan in 1 zitting besproken. Uw advocaat kan u hierover meer vertellen.
Ik wens u veel succes toe met de procedure!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste anoeska,
ik woon samen met me partner die is gescheiden en twee kinderen heeft van 14 en 12 er is een omgangsregeling toen der tijd gemaakt dat de kinderen de weekenden dat mijn partner vrij is de kinderen zouden komen, maar de ex partner heeft echt alles in de hand ze praat erg negatief over hun vader en als mijn partner de kinderen belt of contact via de app wordt er altijd via haar beantwoord de kinderen wordt verteld wat ze moeten zeggen en doen dit is echt vreselijk mijn partner kan hier niet meer tegen en weet zich echt geen raad meer, is er wat aan de alimentatie te doen want dat ontvangt ze maar al te graag het is zelfs zo als ze hem vraagt schoolgeld te betalen boven op de maandelijke kosten die hij betaald en hij weigert ziet hij de kinderen maanden niet we weten niet meer hoe we hiermee om moeten gaan als de kinderen er zijn is het altijd erg leuk en hebben we veel lol en doen leuke dingen met elkaar kan je ons hierin tips geven hoe aan te pakken?
mvg anoniem
Beste anoniem,
Bedankt voor uw bericht, het is een vervelende situatie, zo lees ik. Helaas kunt u de alimentatie niet aanpassen vanwege de moeilijkheden met de omgang. De alimentatie en de contactregeling staan los van elkaar. Wel is uw partner niet gehouden om extra kosten (naast de alimentatie) voor zijn rekening te nemen, tenzij dit eerder tussen hem en zijn ex wel is afgesproken.
Ik begrijp dat als hij de extra kosten niet betaalt, hij de kinderen enige tijd niet mag zien. In dat geval kan hij eventueel een procedure starten tot nakoming van de contactregeling, bijvoorbeeld met oplegging van een dwangsom. Dit is een soort boete die de ex verschuldigd is voor iedere keer dat de contactregeling niet nagekomen wordt. Bij kinderen in de leeftijd van 12 en 14 jaar is dit echter wel lastig, met name als de kinderen zelf aangeven dat zij niet zouden willen. De rechtbank houdt immers wel rekening met hun mening.
Ik begrijp dat een procedure niet de meest wenselijke (en soms wel dure) weg is. Een andere optie is mediation, maar dat is alleen mogelijk als de ex daarmee ook instemt.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste Anoeska,
Sinds 2011 woon ik met mijn huidige vrouw samen met haar kinderen. Ondertussen zijn deze 18 jaar en 15 jaar. Ook sinds 2011 zijn er 9 rechtszaken geweest van de ex-partner van mijn vrouw over kinderalimentatie, huis, bezoekregelingen. Jawel tot hoger beroep toe. De ex-partner probeert continu mij zwart te maken. Het is een onveilige situatie, mijn vrouw staat onder druk en is incapabel, ik ben gewelddadig, ik drink, ben ook een slechte vader voor mijn eigen kinderen enz enz. Hij heeft in 2013 kinderbescherming ingeschakeld en in 2016 veilig thuis. Uit de rapporten kwam dat er helemaal niets aan de hand was en dossier gesloten werd.
Er is geen omgangsregeling tussen 18 jarige en vader (sinds groep 8 niet meer) en vader en de 15 jarige is per twee weken een weekend.
Nu probeert hij via de rechter de hoofdverblijfplaats bij hem af te dwingen. Reden de verschrikkelijke stiefvader en mijn vrouw die incapabel voor de invulling van de opvoeding. Rapport van Veilig Thuis klopt niet volgens hem, kinderen zijn bang enz enz enz.
Beide kinderen willen absoluut niet als hoofdverblijfplaats bij hun vader. Tevens hebben ze aangegeven bij mij en hun moeder te blijven wonen.
Mijn vraag: klopt het dat vanaf 18 jaar je alles zelf mag bepalen want je dient wel t/m 20 jaar alimentatie te betalen. Een tweede vraag een 15 jarige die wel zijn vader wilt zien maar bij moeder wilt wonen. Kan de rechter hem alsnog dwingen. Immers er is niets aan de hand. Hij gooit een hoop blubber.
De verschrikkelijke stiefvader
Beste mevrouw van Ginderen,
Ik zit in een lasting en gecompliceerde situatie en hopelijk kunt u mij enig advise geven.
Eerder dit jaar ben ik getrouwd met iemand van Zuid-Amerika. Gezien ik voor werk mij in Duitsland kon vestige het voor ons het makkelijkst was om ons in Duitsland te vestige hebben we daar dus voor gekozen. Tevens zijn wij halverwege het jaar bevallen van een kind. Wij wonen dus in Duitsland en is ons huwelijk tevens in de nederlandse registers ingeschreven en ben ik de biologische vader.
Nu ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn echtgenote achter mijn rug op een datingsite mannen leered kennen en ermee wou afspreken. Hier heb ik foto’s van gemaakt. Zelf heb ik op dezelfde site een (nep)profile aangemaakt en met haar afgesproken. Naast haar telefoonnummer gaf zij mij ook het adres. Terwijl ik dus zogenaamd op werk was kwam ik een fictieve personage, die ik zelf was, haar halen. Na haar te hebben geinformeerd dat ik voor de deur in de auto aan het wachten was kwam zij dus met onze pasgeboren naar buiten om naar haar date te gaan. Dit heb ik allemaal gefilmd.
Mocht ik besluiten te scheiden, dien ik dit in Duitsland te regelen of kan ik dit ook in Nederland doen? Mijn vrouw ilt na een scheiding terug naar haar land van herkomst, echter is betreft het nog net geen derde-wereldland en ben ik van mening dat het kind hier beter af is vanwege onze standaard van leven hier. Onderwijs hier een voorbeeld van. Tevens is zij genoodzaakt om of full-time een opleiding te doen of full-time te werken waardoor mijn kind door haar familie wordt opgevoed, terwijl deze zelfde familie onlangs nog naaktfoto’s van mijn baby op facebook hebben geplaatst en tevens mijn echtgenote alle mogelijke ideeen hebben gegeven hoe zij het kind van mij kan afpakken om het vervolgens mee naar haar thuisland mee te nemen. Hier heb ik overall foto’s van. Ook ging het gesprek over hoe zij als moeder van een nederlander ook het recht heeft op een nederlandse nationaliteit en over kinderbijslag en alimentatie. Alsof hun er een slaatje uit willen slaan.
Mocht het tot een scheiding komen, hoe groot is de kans dat ik als enige ouder het ouderlijke gezag kan verkrijgen? Ik werk wel full-time maar zal bij mijn ouders in Nederland gaan wonen en mijn moeder zou graag de zorg van mijn kind op haar nemen wanneer ik werk. Ik heb voor de rest een stabiel leven.
Kan mijn vrouw van 20 jaar oud, na een eventuele scheiding, (makkelijker) een nederlandse verblijfsvergunning krijgen mocht ik mij weer in Nederland vestigen zodat beide ouders in hetzelfde land wonen? En kan zij dan een beroep doen op de sociale voorzieningen wat betreft woning en uitkering, ongeacht wie het ouderlijke gezag krijgt?
Uw antwoord zie ik gaarne tegemoet.
Mvg,
Dhr. A. Noniem 🙂
Beste heer Anoniem,
Bedankt voor uw vraag. Omdat u en uw partner in Duitsland wonen, dient u in Duitsland de echtscheidingsprocedure te voeren. U kunt alleen ook in Nederland terecht, indien zowel u als uw partner de Nederlandse nationaliteit hebben. Ik begrijp dat dit niet het geval is.
Verder is ook het Duitse recht van toepassing op de regeling omtrent uw kind. Dit zou zelfs het geval zijn als u wel in Nederland een echtscheidingsprocedure zou kunnen voeren (hetgeen dus niet zo is). Ook in dit geval is daarbij van belang dat u en uw kind in Duitsland wonen.
Ik ben niet bekend met het Duitse recht, dus ik kan verder geen antwoord geven op uw vragen. Ik adviseer u om hiervoor een Duitse advocaat te benaderen.
Verder ben ik niet goed op de hoogte van het recht omtrent het verkrijgen van het Nederlanderschap en onder welke voorwaarden iemand in aanmerking komt voor een uitkering of andere sociale voorzieningen. Dit ligt buiten mijn specialisatiegebied. Ik adviseer u dan ook om die vragen voor te leggen aan advocaten die op dat gebied deskundig zijn (bijvoorbeeld op het gebied van het vreemdelingenrecht).
Ik wens u tot slot veel succes toe bij de verdere scheiding!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
hallo,
ik zit met het volgende. mijn vriendin heeft uit haar eerdere huwelijk een dochter van nu 11. toen haar dochter 9 dagen oud was zijn ze uit elkaar gegaan. de vader is naar Finland verhuist en heeft tot op de dag van vandaag niet naar haar omgekeken. Wij hebben inmiddels 4 jaar een relatie waarvan we 2 jaar officieel samenwonen. de oudste dochter wil niks liever dan dat ik het gezag over haar krijg en dat ze uiteindelijk mijn achternaam krijgt. wat zijn daarin de mogelijkheden?
Met vriendelijke groet,
Richard
Hallo,
Ik zit met het volgende. Ik zit al een half jaar in een scheiding waarbij er niet meer wordt gecommuniceerd. Sinds eind oktober 2016 zie ik mijn kinderen niet meer van 14 en 16 jaar en wordt er geen omgangsregeling getroffen omdat ik mij als vader geen advocaat kan veroorloven ivm de hoge kosten. Mijn ex haar advocaat heeft aangegeven dat ik het steeds bij mijn ex moest proberen. Hoe kan ik komen tot een oplossing? De kinderen zijn door mijn ex ook nog eens onbewust gemanipuleerd. Tot eind oktober was er nog contact met de kinderen en daarna niet meer.
#Gi helaas worden omgangsregelingen in Nederland niet gehandhaafd. Formeel kun je aan de wijkagent vragen om de omgangsregeling te helpen handhaven. Maar dan moet je wel heel zeker weten dat je kinderen dat willen. Ik raadt je van harte aan om een facebook snapchat en intagramaccount te nemen en op die manier contact te onderhouden. Houdt zeker ook een dagboek bij van je pogingen.
Mijn ex heeft 10 jaar lang alle mogelijke moeite gedaan om de omgang te frustreren. gelukkig had ik voldoende geld om een advocaat in te huren. Mijn zoon zit nog in co_ouderschap maar mijn dochter had zoveel ruzie thuis dat ze nu fulltime bij mij woont. De eerste maanden lukte het om de dames wekelijks telefonisch dcontact te laten hebben, ook zijn ze samen naar de film geweest. Maar na de zoveelste ruzie is het contact verbroken.
In het artikelstaat helaas niet vermeld dat in de praktijk een kind van 16 wel degelijk een eigen keuze mag maken. Zij kan dan weigeren naar de andere ouder te gaan en ze kan zich zelfstandig op het adres van een van de ouders inschrijven in de basisadministratie. Tot mijn verbazing hoefde ik als ouder niet mee te tekenen. Er zal geen recher zijn die dan tegen de wil van een 16 jarige in gaat.
In 2014 zijn mijn ex en ik uitelkaar gegaan omdat hij geweld (geestelijk en lichamelijk) gebruikte. We hebben gezamenlijk gezag en de kinderen hebben een trauma opgelopen door wat er allemaal is gebeurt. Mijn dochter is nu bijna 12 jaar en word door haar vader gekleineerd en bedreigt net zoals hij bij mij deed… mijn dochter wil liever ook niet naar hem toe maar ik moet haar wel meegeven omdat de rechter heeft vastgesteld dat als de kinderen niet naar één van de ouders word meegegeven er een boete opstaat. Ik weet niet wat ik kan doen omdat ik al heel vaak ben teleur gesteld ben door het rechtsysteem en jeugdzorg en zou graag willen weten of mijn dochter ook aangifte kan doen omdat ze gekleineerd en bedreigd wordt. En of ze dan ook een brief kan schrijven naar de rechter om de omgangsregeling te kunnen wijzigen.
Vr gr bezorgde mama
Ik heb een tweeling van bijna 11 jaar die vaak thuis komen met het verhaal dat hun vader zegt dat ze mogen kiezen als ze twaalf jaar zijn… ik weet de rede en dat is dat hij erop uit is om geen alimentatie meer te betalen voor de jongens.Hier is hun hoofdverblijf en ze gaan elke zondag avond… dinsdag en vrijdag avond en om de week een weekend zijn ze bij hem best veel dus en dat leg ik de jongens ook uit.Dus de rede is niet dat hij ze te weinig ziet…worden gelijmd met alvast een nieuwe kamer en mooie woorde want mooi praten kan ie.Ik vind het schadelijk als je dat tegen een kind zegt je kan kinderen niet op deze manier vragen om te kiezen…het is gewoon een geld kwestie want hij woont samen en heeft nog is 2 stiefdochters waar hij voor moet zorgen natuurlijk.Ik voel me echt boos en verdrietigen de jongens is me alles.
Beste Sonja,
Dat is inderdaad erg vervelend voor u, ik begrijp dat u verdrietig hierover bent. Het enige dat u kunt doen is tegen uw zonen zeggen dat het niet juist is dat zij mogen kiezen als zij 12 jaar zijn en hen uitleggen hoe het wel zit. Eventueel kunt u ook uw ex-partner aanspreken hierop en aangeven dat het ten eerste niet juist is wat hij zegt en ten tweede dat hij de kinderen hiermee in een loyaliteitsconflict brengt, hetgeen schadelijk voor de kinderen kan zijn. De kinderen houden immers van u allebei en kunnen niet kiezen tussen hun ouders. Ik kan uiteraard niet inschatten of het zinvol is om uw ex-partner aan te spreken.
Ik wens u veel succes toe hiermee!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
hallo ik heb een dochter van t jaar nu ben ik 3 jaar uit elkaar en ik heb nu iemand leren kennen we zijn van plan ol te trouwen alles ging altijd goed mijn ex man mocht elke week zaterdags zijn dochter zien het is altijd een lastige man geweest denkt altijd aan zich zelf nu heb ik t hem verteld dat ik ga trouwen hij zegt dat hij niet wilt dat mijn dochter met mijn toekomstige man in 1 huis samen woond doe ik dit toch wilt hij haar hebben ik moet mijn dochter aan hem geven hij woond alleen en zijn fammilie in het buitenland mijn dochter van 5 jaar wilt hij naar zn fammilie stuuren ik kan er niet tussen uit komen we hebben hem aangesproken maar onderling regele wilt hij niet hij wilt persee zn dochter aun kunt u mij met helpen wat ik moet doen 3 jaar gescheidenaar alsnog iedere keer weer bezig hij probeerd alles te verpesten zodat ik niet trouw en samen kan zijn met mijn dochter ben ook bang eerlijk gezegd
Geachte mevrouw Ulusoy,
Bedankt voor uw reactie. Allereerst is voor u van belang om te weten dat uw ex-partner niet kan bepalen met wie u (en uw dochter) gaat samenwonen. Indien uw aanstaande man dus bij u in de woning komt wonen, dan moet uw ex-partner dat accepteren. Hij zou dan bij de rechtbank wel een procedure tot wijziging van het hoofdverblijf van uw dochter kunnen vragen, maar de rechtbank zal dat niet toewijzen enkel en alleen op de grond dat u gaat samenwonen met uw (aanstaande) man.
Indien u met uw aanstaande man in een andere woning gaat wonen, is er wel sprake van verhuizing van uw dochter. In dat geval heeft u toestemming nodig van uw ex-partner. Uw ex-partner zal dit dan weigeren. In dat geval kunt u vervangende toestemming bij de rechtbank verzoeken. Of dit wordt verleend, hangt af van de vraag waarheen u verhuist en overige omstandigheden.
Veel succes hiermee!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Mijn dochter is 12 jaar en de afgelopen 2 jaar werd ze al bij mij weggehouden door mijn ex. Echter is destijds door de rechter bepaald dat ze om het weekend bij mij zou zijn. Na het lezen van dit artikel twijfel ik nu of die regel geldt tot haar 18de?
Ik heb altijd van een rechtszaak afgezien omdat ik bang ben dat mijn dochter de grootste verliezer word in dit verhaal en dat denk ik nog steeds.
Echter komt het nu toch tot een rechtszaak en wil graag weten wat mijn rechten hierin zijn?
Beste Bob,
In principe geldt een uitspraak van de rechtbank tot het 18e jaar van een kind, tenzij de uitspraak natuurlijk nadien gewijzigd wordt (door een onderlinge afspraak of door een andere uitspraak). Maar het is wel zo dat u een wat ouder kind nog lastig kunt dwingen om naar u te komen als het kind dat niet zelf meer zou willen. Of dat bij uw dochter het geval is, kan ik natuurlijk niet beoordelen.
Ik begrijp dat er een rechtszaak speelt. Ik adviseer u dan ook om afspraak te maken met een advocaat in uw regio, die uw situatie uitgebreider met u kan bespreken en u dan ook beter kan adviseren.
Ik wens u veel succes toe!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste, Ik ben al 12 jaar gescheiden, mijn dochter is nu 15 jaar. Vroeger was het co ouderschap. Maar ik heb zo diep gezeten in 2010 (werd constant gepest door hem en zijn nieuwe vrouw) en werd opgenomen in de psychiatrie. Daar heeft mijn ex van geprofiteerd om dit alles te wijzigen. De afspraak was nu dat ik mijn dochter alle zaterdagen mocht zien. Dit is nu wel al 7 jaar geleden. Mijn dochter is volledig omgekocht nu, ze rijd te paard en heeft er 1 gekregen van haar vader. Ze krijgt ook 250 euro zakgeld in de maand. Van me krijgt ze dit niet. Ook moet ik haar in het weekend 2 keer naar de manege voeren en als ik dit niet deed werd ik opgebeld daar haar stiefmoeder om me weer zwart te maken. Nu op kerstavond wou mijn dochter dat ik haar naar de manege bracht, maar ik kon dat niet. Ik moest alles klaar maken voor kerstavond want de familie kwam eten. Dus ik zei neen mama kan u niet voeren. Wat later ging de bel mijn ex stond daar! Mijn dochter had hem opgebeld achter mijn rug. Ik was zo boos, ik zag ze al bijna niet en nu wou ze niet blijven. Ik riep tegen haar als je nu weggaat moet je niet meer terug keren. Ik zie ze nu een half jaar niet meer ondanks mijn pogingen. Op Facebook zie ik constant foto’s van haar met haar nieuwe familie met me wil ze niets meer te maken hebben. Dit kwetst me , ik voel me weer slecht. Ik moet wel. Kan ik er iets aandoen, ze weten ook dat ik alleenstaande mama ben die voltijds werk en die het niet breed heeft.
Beste Els,
Uit de gegevens bij uw bericht maak ik op dat u in België woont. Ik ben niet bekend met de Belgische wetgeving en kan u dus ook niet adviseren hierover. Ik raad u aan om uw kwestie voor te leggen aan een Belgische advocaat.
Rest mij om u veel succes toe te wensen!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste mevrouw van Ginderen,
Heel kort een lang verhaal. Mijn ex man en ik zijn al 14 jaar gescheiden. Sinds anderhalf jaar wil mijn zoon (15 jr) niet meer naar zijn vader toe om zwaar wegende redenen, die hier te ver voeren om op in te gaan. Hij heeft een brief geschreven aan de rechter en die toegelicht,daarop is een gesprek geweest. Hij heeft een bijzonder curator toegewezen gekregen en daar 3 gesprekken meegevoerd. Hij is na een tweede rechtszitting hierover naar een instantie gestuurd (jeugdwerk) en deze hebben een rapport opgemaakt. Uit al deze gesprekken en het rapport ( er wordt geconcludeerd dat hij rust nodig heeft van alle toestanden de afgelopen jaren) blijkt dat hij zeker niet meer wil.Wij merkte tijdens de rechtszittingen een soort ‘ voor ingenomenheid’ om tot omgang te komen met de biologische vader ( dit zou voor de ontwikkeling van mijn zoon cruciaal zijn) Er is echter sprake geweest van geestelijk geweld en onveiligheid daardoor…misschien minder gemakkelijk aan te tonen voor rechters?
Nu heeft mijn ex man weer een ander onderzoek gelast namelijk dat van de raad voor de kinderbescherming, hij gelooft de uitspraak van de jeugdwerkers niet.
Mijn vraag aan u is : Hoever kan iemand gaan en hoelang moet een kind hier in ;’ heen en weer’ geslingerd worden? De derde rechtszitting komt eraan. Hij is 15 jr. heeft een goed functionerend eigen leven,school, vriendin, baantje, fam, stabiele thuissituatie…Kan dit allemaal nou zomaar zolang duren?
Met vriendelijke groet,
‘een vermoeide moeder..’
‘Beste ‘vermoeide moeder’,
Vervelend om te horen dat u en uw zoon in een langslepende procedure verkeren. Zoals u heeft ondervonden, streeft de rechtbank ernaar vast te stellen waarmee uw zoon en de overige belanghebbenden (waaronder vader) het meest gebaat zijn. Daartoe beschikt de rechtbank over diverse middelen, waaronder het aanwijzen van een bijzondere curator, verwijzing naar jeugdzorginstanties en onderzoeken door de Raad voor de Kinderbescherming. Het klopt dat daar de nodige tijd mee gemoeid is. Hopelijk sluit de uitkomst van het raadsonderzoek (het advies van de Raad) aan bij het eerdere advies, zodat de rechtbank de juiste beslissing kan nemen. Graag wijs ik erop dat deze beslissing niet zonder meer definitief is. U moet er rekening mee houden dat hoger beroep voor beide partijen mogelijk is. Indien een van partijen in hoger beroep gaat, kan het dus nog enige tijd duren voordat de procedure ten einde is.
Ik wens u en uw zoon veel succes in deze kwestie.
Met vriendelijke groet,
Renee Heerkens
Beste mevrouw Van Ginderen,
Net als iedereen hier heb ook ik een vraag die ik heel graag beantwoord zou willen hebben.
Met mijn ex heb ik een aantal jaar samengewoond en in die periode hebben we een zoontje gekregen (hij is nu bijna 4 jaar oud) Ons zoontje is door hem erkend en we hebben beiden het gezag over hem.
Op het moment dat wij uit elkaar zijn gegaan is er door ons een ouderschapsplan opgesteld. Gewoon door ons samen zonder externe partij. Omdat mijn ex geen emotionele binding heeft met ons zoontje en weinig interesse in omgang met hem is de afspraak om hem 1x in de maand een paar uur te bezoeken.
Deze afspraak is helemaal niet wat ik wil voor mijn zoontje, ik gun hem een goede relatie met zijn vader. Maar het afgelopen jaar wordt deze afspraak wel gewoon nageleefd.
De laatste tijd begint hij steeds vaker te klagen dat hij meer wil voor zijn geld (bedoelt hij de kinderalimentatie die hij aan mij betaald mee)
Ik heb bij mijn ex aangegeven dat wanneer hij ons zoontje vaker of langer wil zien, dit heel langzaam en over een langere periode opgebouwd moet worden (omdat hij nu gewend is om bij mij te wonen en er een minimale connectie met zijn vader is)
Nu is mijn vraag, mocht de vader van mijn zoontje op een bepaald moment dingen (bezoekrecht e.d.) willen gaan afdwingen, waar sta ik dan?
Alvast heel erg bedankt voor uw tijd!
Met vriendelijke groet,
Een bezorgde alleenstaande moeder
Beste alleenstaande moeder,
Bedankt voor uw reactie. De vader kan alleen een uitgebreidere contactregeling af proberen te dwingen door een gerechtelijke procedure te starten. In die procedure kunt u uiteraard ook aangeven wat u vindt van uitbreiding van de contactregeling. Ik begrijp van u dat u op zich best met uitbreiding kunt instemmen, mits de regeling langzaam en over een langere termijn wordt opgebouwd.
Ook een rechter zal vinden dat de contactregeling niet ineens fors uitgebreid moet worden, maar dat die uitbreiding opgebouwd moet worden, zodat uw zoon goed kan wennen en bekeken kan worden hoe uw zoon op de uitbreiding reageert. Met name omdat vader en zoon tot nu toe niet veel contact met elkaar hebben gehad. Echter, een rechter kan wel van mening zijn dat de periode van opbouw niet erg lang moet zijn (bijvoorbeeld jaren), maar uitgesmeerd moet worden over bijvoorbeeld een periode van enkele maanden. Dit verschilt echter nogal per rechter. In ieder geval is voor de rechter altijd het belang van uw kind het uitgangspunt bij zijn beslissing.
Ik wens u verder veel succes toe!
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste mevrouw van Ginderen,
Na mijn scheiding is mijn zoon van 4 verhuisd en samen gaan wonen met zijn moeder. Onze andere zoon van 12 is bij mij blijven wonen omdat het door zijn basis school speciaal onderwijs werd geadviseerd dat het het beste zou zijn dat hij daar zijn basis school zou afronden. Nu is zijn basis school afgerond en zou hij bij zijn moeder gaan wonen, hij is in haar woonplaats naar een intake geweest voor zijn nieuwe school waar hij middelbaar onderwijs zou gaan volgen na de zomervakantie. Ook heeft haar moeder hem laten inschrijven op zijn adres. Mijn zoon keek er naar uit om bij haar te gaan wonen omdat ik namelijk na een lange periode WW weer aan het werk moet en daardoor veel weg ben en hij altijd alleen thuis is is het in zijn belang om bij zijn moeder te gaan wonen en broertje zodat hij een gezinsleven heeft en er iemand is om hem op te vangen. Nou alles was geregeld maar nu in 1x ziet zijn moeder er vanaf en wil niet meer dat onze oudste zoon bij haar komt wonen met als reden dat mijn zoon zich slecht zou hebben gedragen het laatste weekend dat hij er was. Ze praat nu heel slecht over hem en gebruikt dat als excuus om hem niet in huis te nemen omdat haar nieuwe vriend dat niet wil. Mijn oudste zoon was er kapot van en moet nu bij mij blijven wonen als het aan moeder lag terwijl ik telkens moet werken terwijl moeder dat niet hoeft en leeft van ruime partner en kinder alimentatie. Haar beslissing is in mijn optiek absoluut niet in het belang van onze oudste zoon, wat voor procedure zou ik kunnen starten en hoeveel kans zou ik maken om alsnog hem daar te laten wonen?
Geachte,
Mijn ex vriendin en ik zijn uit elkaar gaan nu 3 jaar geleden, het moment dat we uit elkaar gingen hebben we gezegd dat me zoontje van toen een half jaar er geen last van zou hebben. Echter een dag voor zijn eerste verjaardag heeft ze mij opgebeld dat ik heb niet meer te zien zou krijgen. Hier heb ik natuurlijk een stokje voor gestoken met een rechtzaak voor de omgang en de voogdij. Omdat zei met allerei onbewezen belachelijke beschuldingen kwam heeft de rechter mij alles toe gewezen. Omdat ik gewoon in me zoon zijn leven wil zijn. En hij is ook stapel gek op me.
Nu hebben in zoverre sinds die tijd een redelijk normaal contact, behalve dat ze me geld voor van alles vraagt terwijl ze al een mondelinge afgesproken bedrag voor de ondersteuning van mijn zoon krijgt, hier hoef ik toch geen gehoor aan te geven?
Ook blijft ze mij met van alles proberen te pakken over de rug van me kind, met allerlei rotopmerkingen en ga zo maar door. Ik heb geen last van de opmerkingen opzich, maar het begint me te irriteren dat ze het doet, kan ik hier wat aan doen?
Ook heeft ze sinds die tijd een nieuwe vriend waarmee ze getrouwd is en nu een tweede kind van hem verwacht. Sinds dien verkoopt mevrouw van alles van mijn zoon, en of het nou is omdat ze geld te kort heb weet ik niet. Maar mijn zoontje is 4 dagdelen op de kinderopvang, en het grootste gedeelte van de rest van de week, bij mij of bij mijn ouders. En de dagen dat hij thuis is belt hij of mij of me ouders op om te vragen of dat hij daar naar toe mag. Ik wil niks sugereren maar is er op de 1 of andere manier na te gaan wat daar aan de hand is en of het ventje misschien beter af is bij mij?
ik hoop op een deskundig antwoord want ik wil graag een eind maken aan het geërger aan van alles…
met vriendelijke groet
Goedemiddag,
Ik heb 2 kinderen met mijn ex. Een dochter van 12 en een zoon van 13. We wonen in dezelfde stad en hebben co ouderschap. De ene week hier en de andere week daar. Mijn zoon staat ingeschreven bij zijn vader en mijn dochter bij mij. Zo hebben wij het financiele sukje geregeld zoals bijvoorbeeld de kinderbijslag. In september 2016 is het co ouderschap voor mijn zoon komen te vervallen. Hij wilde graag bij zijn vader wonen. In goed overleg is dit dat ook werkelijkheid geworden. Mijn dochter heeft nog wel co ouderschap. Gisteren deelde mijn ex mee dat hij in augutus gaat verhuizen naar een andere provincie en dat hij mijn zoon meeneemt omdat hij toch al bij hem woont. Kan dit zomaar zonder enig overleg?
Goeie middag
ik heb een vraagje voor mijn dochter, zij is bijna 8 jaar.
Mijn dochter gaat om de 14 dagen voor het weekend naar vader toe.
nu is er tussen vader en mij geen contact meer, en de band tussen mijn dochter en haar vader is zeer slecht te noemen.
ze geeft al geruime tijd kindsignalen af en zegt zelf niet naar vader te willen en als hij haar belt wil zij hwm eigenlijk niet spreken.
Als mijn dochter bij vader is moet zij meteen naar boven zich douchen en omkleden in pappa kleding en op zondagavond mag zij zich pas weer omkleden in mamma kleding als ze terug gaat.
ze wordt hierdoor erg onzeker en ze voelt zich niet op haar gemak bij haar vader en zijn vriendin die daar ook woont.
Vader toont verder geen interesse in voortgang van school en buitenschoolse activiteiten.
Wat kan ze doen.
om nog even een toevoeging te geven op het vorige bericht.
Ik ben al bij verschillende hulperleningsinstanties geweest ook met mijn dochter.
Daar heeft ze wel een aantal keren gepraat met een kinderpsycholoog maar die hebben het rapport zo verdraait dat het toch weer positief uitvalt voor vader terwijl mijn dochter duidelijk aangeeft dat dit niet klopt.
Goedeavond ik ben vanochtend op de rechtbank voor mijn bijna 12 jarig zoontje geweest .hij wil niet meer naar zijn vader had ook een brief geschreven voor de rechter .er is al een bijzonder curator aan te pas geweest .maar is niet goed verlopen .omdat .mijn ex man inmiddels met zijn 5e vriendin een jaar samenwoont loopt het slecht met mijn zoontje en haar .nu wil hij niet met mijn aan de tafel om te praten .maar kiest hij voor een voogd .dit wil mijn zoontje niet en ik ook niet .nu heeft de raad en kindercurator verzocht om een voogd voor een jaar .maar hij wil niks meer met zijn vader te maken hebben hij word in jan 2018 pas 12 .maar hij wilt niet gedwongen naar zijn vader .wat kan ik doen de enigste die naar mijn zoontje luistert ben ik .wij willen eigenlijk niks meer met hem te maken hebben .met vrg j v h
Geachte mevrouw Zanten,
Ik begrijp dat de rechtbank thans eerst een beslissing moet nemen op de verzoek(en) of volgt er nog een nieuwe zitting? Als er nog een zitting volgt, dan raad ik u aan om een advocaat in te schakelen die u op zitting kan bijstaan en die uitgebreider naar het dossier kan kijken en met u kan meedenken. Indien er geen zitting meer volgt, maar de rechtbank uitspraak gaat doen, dan moet u eerst die uitspraak afwachten. Eventueel kunt u daartegen wel hoger beroep instellen, maar ook daarvoor moet u een advocaat inschakelen.
Overigens: als er een ondertoezichtstelling wordt uitgesproken en een gezinsvoogd wordt aangesteld, zal die ook eerst met alle betrokkenen in gesprek gaan en gaan bekijken wat er wel of niet mogelijk is. Het hoeft dus niet zo te zijn dat uw zoon dan meteen op stel en sprong naar zijn vader toe moet.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste,
Mijn zus heeft 4 kinderen ( 14 j., 11 j., 9 J en 6 jaar). Van 2 verschillende vaders. Nu is ze weg bij de laatste papa en heeft ze iemand nieuw leren kennen. Voor het ogenblik ( 8 maand) woont ze bij mijn ouders maar die hebben nu gezegd dat ze moet vertrekken ze kunnen het niet meer aan ze krijgen niets van respect van mijn zus zij vind het allemaal vanzelf sprekend dat mijn moeder alles doet was, eten maken naar school brengen en …. alle ouderlijke taken.
Nu hebben de 2 oudste laten weten dat ze niet meer met hun mama willen meegaan mijn zus zelf praat al meer dan een maand niet meer tegen de 2 oudste ze is van mening als zij mij voorbij lopen dan doe ik ook geen moeite als ze over hun mama spreken dan is het zelf met haar voornaam en zeggen ze het is mijn mama niet meer ( mijn moederhart breekt als ik dat allemaal hoor).
Bij hun vader kunnen ze ook niet terecht die kijkt naar hun niet om de oudste is 1 week op 2 bij de ouders van de papa ze hebben zelf geen contactmeer met hem. de 2de die is 1 week op 2 bij de de tante van de papa.
Ze hebben al zoveel moeten meemaken een vader die niet naar hun omkijkt en eigenlijk hun moeder ook niet.
Hun vader is ne vrouwen zot en ne gokker en heeft in totaal 8 kinderen waar we weet van hebben!!!
Hij is ook de vader van den derde maar die is geboren bij den 2de man van mijn zus ze was in verwachting als ze bij hem is weggegaan. Met haar 2de man heeft ze nog een meisje 6 j. Nu is ze daarbij weg maar dat was nen agresieve. Dus de 4 kinderen hebben al heel veel moeten meemaken en verdragen. Nu met haar volgende das nen alcolieker ja mijn zus zoekt het dus op de probleemgevallen. Ze liet haar kinderen meer alleen dan dat ze erop lette bij haar ex en nu doet ze zo verder ze gaat en staat zoals ze het wilt geen rekeninghoudend met de kinderen een geluk dat ze nog bij ijn ouders woont voor het ogenblik.
Nu de vraag is wat gaat er gebeuren met de kinderen eenmaal ze verhuist en wat kunnen wij doen ik als tante en mijn ouders?
Mijn zus kijkt er niet naar om ze lopen in haar weg.
Wij vrezen eigenlijk voor een gezinsdrama maar dan de kinderen alleen dat zij verder kan met haar leven.
Een heel verhaal hoop dat je mij toch iets wijzer kan maken?
grt
Beste An,
Uit uw verhaal maak ik op dat u mogelijk in België woont. Wonen de vier kinderen ook in België? Zo ja, dan adviseer ik u om een advocaat in België te raadplegen. Ik ben als Nederlands advocaat niet op de hoogte van het Belgische recht, dus ik kan in dat geval uw vragen niet beantwoorden.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Beste,
Sinds 2 weken zit ik in een zeer pijnlijke situatie. Ben gaan scheiden vam me exman toen mijn zoontje 2.5 maand was en dochter van 2. Mijn ex keek helaas ondanks vele pogingen niet naar zijn kinderen om. Mijn zoontje was een huilbaby, en later kreeg ik te horen dat adhd heeft. Het was een zware tijd. En mijn ex heeft zijn ouderlijke rol niet op zich genomen. Toen mijn zoon 10 jaar en dochter 12 jaar was stond hij plotsklap voor de deur. Met de opmerking ik mis ze toch wel. Ondanks mijn eigen boosheid en verdriet liet ik het aan de kinderen over. Zoon wou wel en mijn dochter niet. Na een heftige omgangsregeling ( ze moesten elkaar leren kennen en zoon wou meer dan 1 halve dag in de twee weken ) ging het steeds beter met de omgang. Nu is mijn zoon 14. En ongelooflijk aan het puberen.
Afgelopen jaar heeft hij door zijn en mijn inzet het voor elkaar gekregen om van speciaal vervolg onderwijs naar regulier onderwijs te kunnen. Eindelijk !
Echter thuis waren er veel botsingen met mij gezag en regels. Ik probeer zijn pc verslaving in te dempen. Omdat hij niet happy is en zich verveelt. Moeite heeft met andere dingen doen en contacten.
Hij ging hier fel tegen in en opeens was pap de man ! En riep dat hij daar wil wonen.
Vlak voor onze vak ( hij met zijn vader en ik met dochter) begon het weer. Echter kwam hij tot inkeer dat hij toch liever bij mij bleef. Helaas bleek dit een leugen en na mijn vak kreeg ik te horen dat hij daar blijft en mij niet wil zien.
Tuurlijk was ik verdrietig en boos en eistte ik dat hij terug komt. Veel gelezen en kwam uit op uw pagina. Hierdoor besefte ik dat ik het alleen erger zal maken door er tegen in te gaan.
Stemde toe met 3 mnd proef. En als die het zeker wist kon blijven en we het moeten gaan regelen.
Echter loopt het fout.
Hij eist alleen maar begrip, wil zn laptop maar mij niet spreken. Wil mij niet zien. Gaat tekeer tegen mij dat ik hem dit niet gun.noemt haar al bonusmoeder en bonuszusjes. Laat niks van zich horen. Pas als ik app. Krijgt een tablet, pc en een nieuwe fiets.
En het andere moment is die lief, wil die een x langskomen ect.
Mijn zoon heeft daarnaast structuur en regels nodig.
Mijn ex heeft sinds vier weken een relatie, woont ook al samen en zij heeft 5 kinderen.
Mijn gevoel zegt dat mijn zoon straks terug bij af is, gek word daar en het niet overziet.
Heel vaak zei hij. Ik wil alleen maar voelen hoe het is om bij pa te wonen. Gewoon om en om. Mijn ex wil dat niet. Alles of niks.
Dus zoon zit met zijn gevoel vast. Daarnaast is het vak tijd. Nu is alles leuk en nieuw.
Maar wat moet ik nu ?
Tegen in gaan omdat het goed is of niet klopt ?
Of overal maar ja opzeggen en afwachten ?
Kan mijn zoon niet spreken of zien.vader leest zijn apps.
Daarnaast helpt zijn vader hem niet in zijn emoties. Hij zegt het is jouw gevoel ik zeg niks.
Dat is toch niet goed voor zo jongen ?
Mijn zoon barst uit zijn voegen van emoties. En ik krijg de svhuld. Terwijl hij mij naar hem toetrekt en weer afduwt.
Vaak denk ik ik app hem niet meer. Laat hem met rust.. geef hem de tijd. Maar zo abrupt bij mij weg gehaald en amper contact.
Wat is wijsheid ?
Mag dit allemaal ?
Is het beter dat ik de rechter inschakel voor verhoor ?
Hij wil dat niet.
Ga kapot door de emoties en ben zo bang dat het fout gaat met zoon.
De basis daar is niks. 4 weken en al samenwonen, 5 kinderen en hun scheiding is nog niet rond. Vader is nu al 2x gescheiden.
Ik snap niet dat mensen dat zo snel en onbedacht kunnen doen. Laat staan met kinderen erbij.
Irdereen zegt hij komt wel terug.
Maar wat als dat niet zo is.
Wat is wijsheid ?
Wat moet ik doen voor mijn lieve zoon.
Ik heb contact met een kind van 15 waarvan de vader niet in beeld is. Zij woont bij haar moeder, die enig voogd is. In het verleden is zij tijdelijk uit huis geplaatst geweest door jeugdzorg. Nu zou zij graag bij haar oma willen wonen daar de thuissituatie niet optimaal is. zij wordt overbelast in het zorgen voor de andere kinderen. Wat kan zij of haar oma doen?
Heeft een vader die vanaf het moment van zwanger zijn tot 2,5 jaar leeftijd recht op iets als hij nog nooit zorg heeft gedragen voor zijn dochter.. stomweg Omdat dat hij zijn eigen leven , hobby en werk , belangrijker vond.
Nu de scheiding er is wil hij alles en zegt te veranderen ?
Moeder en omgeving geloven er niets van en zijn bang dat kind de dupe word van zijn perfecte gedrag nu…
Wat kan de moeder doen ?
Of heeft ze Niets meer te willen omdat de wet anders zegt,
Ouderlijkgezag is en blijf ook als je nooit iets om het kind het gegeven.
Graag u advies
Geachte mevrouw van Ginderen,
Ik ben gescheiden van de vader van mijn dochter toen ze 1,5 jaar was. Wij beiden hebben een nieuwe partner, en ook beiden een zoontje gekregen. We hebben bij een mediator een omgangsregeling besproken, en af en toe samen aangepast in het belang van onze dochter. Ze heeft altijd veel moeite gehad met naar haar vader gaan, maar ik heb altijd gezocht naar een manier om het voor haar makkelijker te maken. Ze moest de kans krijgen een relatie op te bouwen met haar vader. Nu is ze 9 jaar, en het valt haar steeds zwaarder om naar haar vader te gaan. Ik wil hier wel het geprek over aangaan met haar vader, maar ik twijfel over wat de beste manier is, Samen, of met mijn dochter erbij. Ze wil er wel naartoe, maar eigenlijk niet blijven slapen. Maar ze weet ook dat het eigenlijk niet kan. Mijn hart breekt bij zoveel verdriet, zodanig dat het haar bijna de hele week bezig houdt, iedere week. Kunt u mij adviseren wat nu de juiste stap is, en op welke wijze? Alvast hargehartelijk dank.
Geachte mevrouw van Ginderen,
Ik ben een gescheiden moeder van twee kinderen van 10 en 12.
Mijn ex man heeft sinds 8 jaar een relatie en is inmiddels een jaar getrouwd met haar. Er is een omgangsregeling vastgesteld via de rechtbank, echter geeft met name mijn zoontje van 10 aan dat hij steeds minder naar zijn vader wil. Een van de redenen hiervan is omdat mijn ex een eigen zaak is begonnen en daarom als de kinderen bij hem zijn eigenlijk nooit thuis is maar aan het werk.
In mijn ogen hebben de kinderen een omgangsregeling met hun biologische vader en niet met hun stiefmoeder, waar ze doorgaans het merendeel van de tijd mee doorbrengen. Heb ik de verplichting om mij aan de omgangsregeling te houden als de vader niet thuis is?
Wat te doen als kinderen onder de leeftijd van 12 jr aangeven dat vader elke in het ouderschapsplan gemaakte afspraak aan zijn laars lapt? Dat vader de kinderen verbiedt contact te hebben met hun moeder als ze bij hem zijn? Dat vader heel veel drinkt en dat de kinderen daar een onveilig gevoel bij hebben?
Hulpverlening haalt niets uit want vader zegt ja maar doet nee…
Graag een reactie.
Een bezorgde moeder
Geachte mevrouw van Ginderen,
Ik heb een vraag. Mijn stiefzoon wil bij ons komen wonen. Hij heeft aangegeven dat hij dit graag wilde en heeft zijn keuze al bekend gemaakt bij zijn moeder. De omschrijving van adres is allemaal al geregeld. Wij hebben hierin geen invloed uitgeoefend en de keuze is echt helemaal vanuit hem zelf gekomen. Hij word over een paar dagen 16 jaar.
Nu wil moeder het aanvechten via jeugdzorg. We weten niet goed wat we hier van moeten denken. Wat kan mijn stiefzoon nog meer doen om duidelijk te maken dat hij het echt meent en bij zijn vader wil komen wonen ?
Vader en moeder zijn nooit getrouwd geweest en hebben altijd alles op een normale manier kunnen regelen in de tijd dat het kind bij moeder woonde. Mijn stiefzoon kwam om de twee weken een weekend en in de vakanties een week of twee weken en met de kerstvakantie was hij ook altijd bij ons. Wij hebben geen problemen met het kind (hij heeft pdd-nos) en helpt ook mee als we dit van hem vragen.
Nu hij (mijn stiefzoon) een aanvaring heeft gehad met zijn moeder en tijdelijk hier heeft gelogeerd, heeft hij zelf de keuze gemaakt om bij ons te komen wonen. Hier is moeder het niet mee eens, maar beide ouders hebben het ouderlijk gezag over het kind.
Kunnen we hier iets in doen of moeten we weer alles terug gaan draaien omdat moeder gelijk heeft en weer thuis moet gaan wonen terwijl het kind dat niet wil of kunnen we een brief naar de rechter schrijven en hierin de situatie uitleggen. Het kind wil absoluut niet meer terug naar moeder maar wil wel gewoon een weekend naar haar kunnen zoals voorheen met vader ook gebeurde.
Wat is het beste om hier in te doen ?
Mijn dochter woont bij mij ( moeder) en wil nu bij vader wonen….Ze is net 15 geworden. We hebben een omgangsregeling vastgelegd bij de rechtbank. Tot op heden houd vader zich daar niet aan en wil haar bij mij weghalen. Hij woont in een andere plaats.Ik sta hier niet achter omdat ze in onze woonplaats naar school gaat. Wat kan ik doen? Mochten ze een rechtszaak aanspannen? Ze komt hier niks tekort namelijk en heeft hier ook haar vriendinnen. Vader doet er alles aan om haar tegen moeder op te zetten.
wij hebben een traditionele omgangsregeling tussen beide ouders. dwz. kinderen komen één weekend in de 14 dagen, en de helft van de vakanties bij mij (vader).
nu heeft onze dochter aangegeven dit te willen veranderen naar 50/50. onze dochter is 13 en wordt binnekort 14. Hoe pakken wij dit gezamelijk aan?
dient er een herberekening te komen voor de kinderalimentatie? en moeten de afspraken door een rechter worden bekrachtigd?
Vanaf de scheiding zorg ik voor mijn zoontje. Hij was toen net twee. Nu hij 14 is wil hij graag bij zijn moeder gaan wonen. Mijn ex heeft zich hiervoor tot de rechtbank gewend en vandaag heeft mijn zoontje een afspraak bij de rechter. Heeft iemand ervaring met zo een situatie? Want ik heb geen idee welke kant het op gaat.
Mijn kinderen gaan met tegenzin naar hun vader. Er is vaak ruzie. Nu zijn ze op vakantie met hem maar er is alweer gedoe. Ik hun hun een mooie tijd met hun vader. Maar het lukt hun niet.
Ze willen niet meer om de 14 dagen een weekend bij hun vader zijn. En ook niet met hem op vakantie.
Hoe moeten ze dit aanpakken. Vader wordt boos als ze er iets over zeggen. Ze houden hun steeds stil en als ze war zeggen luisterd vader niet.
Wat en hoe moeten we dit doen? Ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn!! En het naar de zin hebben.
Beste Jannie,
Bedankt voor uw vraag.
De eerste optie voor uw kinderen is dat zij zelf met hun vader bespreken waarom zij niet graag daar zijn. Uit uw verhaal begrijp ik echter dat dit wel geprobeerd is, maar dat dit niet heeft geholpen.
Een andere optie voor uw kinderen is dat zij een brief of e-mail aan de rechtbank sturen, waarin zij aangeven wat zij graag zou willen. Bij het opstellen van deze brief kunnen zij hulp krijgen van de Kinder- en Jongerenrechtswinkel.
De rechtbank zal na ontvangst van het bericht een gesprek met uw kinderen hebben en eventueel ook met u en vader. Indien die gesprekken niet tot een oplossing leiden, dan kan de rechter een bijzondere curator benoemen voor uw kinderen. Uw kinderen krijgen dan in feite een eigen “advocaat”, die hun belangen behartigt. Ook die bijzondere curator zal gesprekken met de ouders voeren. Indien dat nogmaals niet tot een oplossing leidt, dan kan de bijzondere curator namens uw kinderen een procedure tot wijziging van de contactregeling verzoeken bij de rechtbank, waarna de rechter een beslissing neemt.
Overigens moet ik hierbij wel opmerken dat deze weg voor kinderen lang duurt en niet altijd als prettig wordt ervaren door kinderen.
De laatste optie is dat de u zelf een procedure start tot wijziging van de contactregeling. U zal in dat geval zelf een advocaat in moeten schakelen. In die procedure worden uw kinderen wel door de rechter gehoord, als ze 12 jaar of ouder zijn (bij sommige rechtbanken worden de kinderen overigens al vanaf 8 jaar gehoord). De mening van uw kinderen is dan wel belangrijk voor de rechter, maar hoeft niet doorslaggevend te zijn. Hoe volwassener en ouder uw kinderen zijn, hoe zwaarder hun mening meetelt.
Ik hoop uw vraag hiermee voldoende te hebben beantwoord en wens u veel succes toe hiermee.
Met vriendelijke groet,
Anoeska van Ginderen
Ik heb 2 kinderen van 15 en 17 jaar die hun hoofdverblijf bij hun vader hebben. Zij gaan beiden naar de middelbare school omdat in mijn woonplaats geen middelbare school is. De oudste gaat zijn examenjaar in en gaat daarna studeren. De jongste gaat het 3e jaar VWO in, de jongste is echt doodongelukkig bij zijn vader en wil al jaren bij mij wonen. Hun vader en ik echt hebben een moeizame scheiding gehad maar sinds een paar jaar is het contact gelukkig een stuk beter. De jongens worden echter beperkt in hun vrijheid en nu ze pubers zijn hebben ze daar moeite mee. Mijn ex man wil controle houden en houdt daarbij te weinig rekening met de gevoelens van de kinderen waardoor ze geremd worden in hun eigen identiteit te vormen. Mijn jongste zoon wil graag bij mij wonen maar mijn ex man is daar heel halsstarrig in. Mijn oudste zoon had altijd een 50/50 regeling gewild maar ook daar wil hij niet echt aan meewerken. Het is een situatie die ik als moeder heel lastig vind omdat ik zie dat onze zonen er mentaal onder lijden en ik de jongens gewoon graag gelukkig zie waar ze ook wonen. Ik zie de jongens om het weekend en de helft van de schoolvakanties maar zelfs onze oudste zoon ligt snacht’s in bed te huilen aan het einde van de schoolvakanties als hij weer terug moet naar zijn vader. Voor hem duurt het nog een jaar voor hij 18 wordt dus dat duurt gelukkig niet zo lang meer. Voor mijn jongste zoon duurt het echter nog 3 jaar en ik denk niet dat hij het nog 3 jaar vol gaat houden bij zijn vader. Hij heeft gewoon somatische klachten wat zich uit in buikpijn en ook is hij erg down als hij terug naar zijn vader moet. Ik vind dat heel erg en vraag mij af wat ik hier als moeder zijnde mee kan en wat hier wijsheid in is. Praktisch gezien zal een rechter de hoofdverblijfplaats bij zijn vader houden omdat hij daar de middelbare school heeft maar wat is jullie ervaring als advocatenkantoor in deze? Ik ben daar wel eens benieuwd naar want kinderen in deze leeftijden kunnen toch heel goed aangeven wat zij ervaren en wat dat gevoelsmatig met hun doet.
ik heb hulp nodig . mijn dochter is erkend en woont bij mij. De vader heeft een eigen huis maar woont bij zijn moeder. Mijn dochter gaat om de ene week naar de vader en ook in de vakanties .ik heb volledig gezag en voogdij. Vader geeft wel ieder maand geld voor mijn dochter. ik heb vanaf het begin dat we uit elkaar zIjn aan de vader gevraagd en ook aan de dochter uitgelegd dat als ze bij vader is en hij stuurt haar bij andere mensen op bezoek of om te logeren zonder dat hij er zelf bij is ,ik er graag van wil weten omdat ik verantwoordelijk ben als er wat mocht gebeuren . Dat gaat er niet in en ik loop tegen een muur.
dochter dreigd dat ze ook rechten heeft en dat ze wilt dat een rechter naar haar wensen moet luisteren. Wat moet ik doen. Vader speelt veel ego spellen met mij en met dochter . belooft haar wat en komt het niet na. (bemoei ik niet meer mee) . ik wordt wel moe van. Maar er toch wat gebeuren (ongeluk of zo met dochter ) wie is er dan verantwoordelijk . verder regel is alles voor haar en ik doe ook alles voor haar. val vader totaal niet lastig. Ik maak mij wel elke keer zorgen om mij dochter als ze bij vader is.
Beste Anouska,
Dank voor het heldere artikel. Het is een geruststellende gedachte dat een kind op 12 jarige leeftijd niet primair bepaald waar hij/zij gaat wonen.
Ik hoop dat dat u misschien kunt helpen met een uiterst bizarre situatie.
De ex-vrouw van mijn partner weigert elke vorm van communicatie, waardoor de dochter enorm te lijden heeft omdat er geen duidelijke lijn wordt getrokken rondom opvoeding/schoolkeuze/hobby’s etc. De tactiek van de moeder is om simpelweg niet te reageren op vragen, te doen alsof de vader niet bestaat en eigen plan te maken (zelfs medische beslissingen zonder overleg!). Bij confrontatie geeft ook haar advocaat geen antwoord op de vragen en komt hij alleen maar met ongegronde beschuldigingen en tegenstrijdige berichten terug.
Vader wil graag respectvolle communicatie mbt tot de opvoeding en vraagt (smeekt zelfs!) om mediation, maar de moeder blijft weigeren en reageert alleen maar agressief naar de vader.
Na veel juridisch getouwtrek en druk vanuit de school is moeder een half jaar geleden toch akkoord gegaan met mediation (omdat anders de gemeente ingeschakeld zou worden). Het inplannen van de intake-afspraak heeft al enkele maanden geduurd (ze reageerde niet..) en bij de werkelijke intake meldt ze zich meteen al ziek.
Wij zijn bang dat ze de mediation niet serieus neemt en uiteindelijk haar dochter (nu bijna 11 jaar oud) gaat influisteren dat ze bij dr moeder moet gaan wonen als ze 12 is (zo heeft ze alle hobby’s al ongevraagd naar haar dagen verplaatst, waadoor vader niet meer betrokken kan zijn).
Het is een hopeloze situatie omdat de moeder zich niet houdt aan het ouderschapsplan /alle communicatie weigert EN je juridische waarschijnlijk te weinig munitie hebt om het voogdij aan te vechten!?
Wekelijks zijn er voorvallen /pesterijen van moeders kan, er kan een boek geschreven worden over de bizarre acties.
Het is echt hopeloos. Zelfs de advocaat van de vader weet soms niet meer goed wat te doen… (het lijkt op momenten echt psychotisch gedrag)
Belangrijke vragen:
1. wanneer wordt iets bestempeld als mediation-weigering? Als ze elke keer een excuus verzint om niet te komen/mee te werken, ben je dan niet zo weer 1 a 2 jaar verder? De weigering kan hopelijk toch wel eerder vastgesteld worden?
2. Heeft het zin (opnieuw) een opsomming van onbeantwoorde opvoedkundige vragen (vakantieregeling, hobby’s etc) te maken en in de advocaten brief een harde deadline erbij te geven? Mocht er opnieuw geen/onvolledig antwoord komen van haar advocaat, heeft dit dan juridische waarde voor in de toekomst.
Alvast veel dank!! Met name namens de dochter zie zo zwaar onder deze situatie lijdt, maar ook namens de vader die bijna ten einde raad is.