Nieuw ontslagrecht in huidige rechtspraak

Het nieuwe ontslagrecht houdt de gemoederen al bezig. Terwijl inwerkingtreding nog plaats moet gaan vinden en herstelwetgeving nog in de maak is, viel tijdens een jurisprudentieoverleg mijn oog op een zeer recente uitspraak van de kantonrechter in Utrecht. Op het oog een 'normale' ontslagzaak waarin een woningbouwvereniging de ontbinding van de arbeidsovereenkomst met haar directeur verzoekt. De vraag of de arbeidsovereenkomst ontbonden moest worden speelde in deze zaak een ondergeschikte rol. Duidelijk was dat ontbinding zou gaan volgen, maar de partijen waren het onderling bepaald oneens over de vraag welke ontbindingsvergoeding er toegekend zou moeten worden. De kantonrechter constateerde dat de ontstane situatie aan beide partijen te wijten is geweest. Deze overweging wordt meestal gevolgd door toekenning van een ontbindingsvergoeding op basis van C-factor 1. Die uitkomst zou hier leiden tot een vergoeding van ruim € 300.000 bruto.

Vooruitlopen op toekomstig ontslagrecht?

De kantonrechter kent echter een beduidend lagere vergoeding toe van € 180.000 bruto en motiveert dit door te verwijzen naar het maximum bedrag dat voortvloeit uit de Wet normering topinkomens (waaraan de kantonrechter niet was gebonden) en de transitievergoeding die onder de Wet Wet en Zekerheid toegekend zou worden. Letterlijk zegt de kantonrechter “dat deze in de toekomst toepasselijke normering ook weergeeft hetgeen thans maatschappelijk aanvaardbaar wordt geacht.” Niet zozeer het eindoordeel van de kantonrechter verbaast, maar het vooruitlopen op de toekomstige wetgeving. Het is de vraag of deze kantonrechter een eenling is of dat hij navolging zal vinden. Een ontwikkeling die binnen de sectie arbeidsrecht op de voet gevolgd zal worden. De uitspraak van de kantonrechter Utrecht geeft in ieder geval voor werkgevers voer voor verweer in onderhandelingen en procedures om te proberen de vergoeding omlaag te krijgen. Wordt vervolgd...