Als je slachtoffer bent geworden van een ongeval, bijvoorbeeld een verkeersongeval of een bedrijfsongeval, of een medische misser heb je recht op vergoeding van schade, zodra de aansprakelijkheid rond is. In deze blog zal ik vertellen over het recht op schadevergoeding voor bijzondere schadeposten.
Naast de ‘gewone’ schadevergoeding voor
materiële schade en
smartengeld zijn er ook niet alledaagse schadeposten die voor vergoeding in aanmerking kunnen komen. Te denken valt aan een zaak die ik zelf jaren geleden heb behandeld.
Schadevergoeding voor flesvoeding?
Het ging om een hoogzwangere vrouw. Zij wordt aangereden en moet als gevolg daarvan een zware knieoperatie ondergaan. Met die knieoperatie is gewacht tot na de bevalling. Al die tijd lag de vrouw (mijn cliënte) in het ziekenhuis. Gelukkig was er met haar baby niets aan de hand. Er deed zich echter wel een ander probleem voor.
Doordat mijn cliënte geruime tijd onder narcose was geweest, kon zij geen borstvoeding meer geven. Juist in de eerste paar dagen na de bevalling moet die borstvoeding op gang komen en toen was juist de knieoperatie verricht. Dit was voor mijn cliënte niet alleen emotioneel een flinke dobber, maar zij moest nu als bijstandsmoeder toch dure flesvoeding gaan kopen, terwijl ze normaal gesproken borstvoeding had kunnen geven. In deze zaak heb ik uiteindelijk als schadevergoeding gevorderd de kosten van de flesvoeding.
Alsof het ongeluk nooit is gebeurd…
Het motto bij materiële schadevergoeding is wat mij betreft dat alle kosten die je door een ongeval extra maakt ook vergoed zullen moeten worden. In feite moet het slachtoffer zoveel mogelijk worden geplaatst in de situatie waarin hij zonder ongeval zou hebben verkeerd. Toch is de grens best moeilijk te bepalen.
Stel dat iemand heel veel van paarden houdt en ook een eigen paard heeft. Als je dat paard niet meer zelf kunt berijden na het ongeval, wat toch zeer regelmatig moet gebeuren, zou je daar iemand voor kunnen inhuren. Dat brengt de nodige kosten met zich mee. Veelal beland je dan in een discussie met de verzekeraar over deze bijzondere schadeposten.
Bijzondere schadeposten: paard moet weg?
Een paar jaar, bijvoorbeeld de periode dat het slachtoffer nog aan het revalideren is en je nog niet zeker weet of het slachtoffer wel of niet zelf weer in de toekomst het paard kan berijden, is de verzekeraar nog wel bereid om de kosten van het berijden van het paard te vergoeden. Als dan eenmaal duidelijk is dat dat geen optie meer is voor de toekomst (dus dat het slachtoffer het zelf niet meer kan) dan ontstaat er soms een vervelende discussie. De verzekeraar zegt dan dat je in het kader van de schadebeperkingsplicht (en die staat in ons wetboek) “verplicht” bent om het paard weg te doen.
Onderhandelen en naar de rechter
Voor het slachtoffer kan het al erg genoeg zijn dat hij het paard niet meer zelf kan berijden. Als hij dan ook nog eens afstand moet doen van het paard, levert dit regelmatig hartverscheurende taferelen op. In het uiterste geval moet de rechter in zo’n zaak de knoop doorhakken. Is het redelijk dat de verzekeraar die kosten, die bijvoorbeeld bij een jong slachtoffer dus nog jaren kunnen doorlopen, moet blijven vergoeden? Voor zover mij bekend is deze vraag tot op heden nog niet aan de rechter voorgelegd.
In de praktijk komen wij een hoop van dit soort voorbeelden van bijzondere schadeposten tegen. Het komt er dan op aan om een en ander in de onderhandelingen met de verzekeraar goed te motiveren en onderbouwen. Daarmee kom je al een heel eind.
